Jaarboek 1973-1974 - pagina 40

heersing van hun geweldige land - tot wetenschappelijk onderzoek geprikkeld waren bij de Duitsers in de leer gegaan en hun universiteiten bloeiden, niet het minst door grote particuliere schenkingen. Rockefeller zei, hoe zou ik het geld dat God mij gaf aan de universiteit van Columbia onthouden? Steeds duidelijker bleek dat de wetenschap voor het in stand houden van een ingewikkelde samenleving niet kon worden gemist. De stijgende - niet door twee wereldoorlogen in haar groei onderbroken - welvaart maakte een voortgezette opleiding voor bredere bevolkingsgroepen mogelijk. In veel landen waren de collegegelden laag maar het wetenschappelijk onderwijs werd door de sociaal zwakke bevolkingsgroepen tot aan de vijftiger jaren heel weinig gezocht. Het ontbrak aan financiële armslag, en er waren psychische weerstanden bij ouders en kinderen, volgens sommigen stonden milieu en aanleg in een zeker verband, in elk geval was het gezin ongeschikt studietegenslagen op te vangen. De grote doorbraak kwam vanuit de middenklasse. De universitaire titel werd wetenschappelijk veel waard indien van redelijke bekwaamheid bij de dragers vergezeld gaande. Het beroepsonderwijs breidde zich daarnaast geregeld uit, zij het onder slechtere omstandigheden en soms met weinig mogelijkheid allen die zich meldden aan te nemen. In ons land kon niet steeds in de laatst verstreken vijftien jaar ieder die een plaats wilde deze verkrijgen: de schoolleiding mocht trouwens weigeren. Toen het moeilijk werd voor bepaalde faculteiten de grote scharen studenten die zich lieten inschrijven ook verantwoord onderwijs te geven, en de gedachte van de numerus fixus aan belijndheid won, rees er krachtig protest - inderdaad bestond voor de bezitters van een eindexamendiploma een recht op toelating - en realiseerde men zich plotseling de volte op de beroepsvakscholen, die voordien zonder veel bitterheid was aanvaard. Met pijlsnel omhoog schietende cijfers voor nieuw aankomende studenten regende het in de jongste tijd verwijten. Aan de overheid legde men falend beleid ten laste, ofschoon deze vooral na 1960 ten behoeve van de universiteiten en hogescholen veel had gebouwd en in 1966 door de invoering van een numerus fixus voor de medici wat orde had willen scheppen, te zelfder tijd de oplossing van een tweetrapsstudie in overweging gevend. Echter niet in ons land noch elders had men op zulk een uitwas gerekend. De studenten raakten de onrust soms kunstmatig aankwekend, wat gespannen; de docenten op hun beurt voelden zich soms geprikkeld of onzeker. Het onmatig') groeiproces had dus buiten kijf gevolgen. De situatie werd ingewikkelder, toen de kritiek vanuit de studentenwereld zich '•) De onmatigheid moge uit het volgende blijken: Huizinga vermeldde in 1914 hoe het jaar daarvoor aan Leiden, Utrecht en Groningen waren besteed ƒ 1.146.199,—, ƒ1.150.803,— en 40

i

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen