Jaarboek 1986-1987 - pagina 58

beeld' van een ziekte gewijzigd en komt bij de patiënt als een unieke ziekte tot expressie. 2. Een diagnostische procedure moet voldoen aan het doel van de geneeskunde en dus tot heil van de patiënt dienen. Elk onnodig diagnostisch handelen is moreel ontoelaatbaar. Diagnostiek moet therapeutische consequenties kunnen hebben. 3. Bij elk gebruik van een diagnostische techniek dient de arts zich af te vragen, of hij het te verwachten resultaat niet op een eenvoudiger wijze kan bereiken. Daarbij dient hij in de eerste plaats te bedenken, dat goed luisteren naar de patiënt van groot belang is. Nog altijd geldt, dat in een groot aantal der gevallen de diagnose reeds met grote waarschijnlijkheid op de anamnese kan worden gesteld. 4. Met inachtneming van het bovenstaande dient de arts te streven naar een, gezien de omstandigheden, zo groot mogelijke zekerheid van de diagnose. Dat is de basis voor de juiste therapie. Therapie Nog meer dan bij de diagnostiek staat de arts-patiëntrelatie in de therapie centraal. 'Niet macht maar specifieke verantwoordelijkheid en gezag zijn het normatief gezichtspunt, waaronder het menselijk handelen in samenlevingsverbanden en relaties dient te worden beschouwd. Dit geldt ook voor het handelen in de relatie van arts en patiënt' zegt Strijbos'^ Enerzijds fungeert de patiënt in deze relatie als object en dan ligt de grootste verantwoordelijkheid bij de arts, anderzijds als subject, waarbij dan arts en patiënt ieder hun eigen verantwoordelijkheid dragen. De deskundigheid van de arts is het voornaamste bij het stellen van de diagnose. Hij draagt dan de grootste verantwoordelijkheid. De patiënt is bij de diagnostische procedures object. Bij de therapie ligt dit anders. Wel is de arts in het voorschrijven ook deskundig en dus verantwoordelijk, maar de patiënt draagt bij de therapie eveneens een specifieke verantwoordelijkheid. Hij moet zich afvragen of de adviezen van de arts bij zijn unieke persoonlijkheid passen, en of hij deze wel kan en wil uitvoeren; hij beslist dus mee. Deze verantwoordelijkheid van de patiënt neemt toe naarmate de keuze van de therapie voor de arts, ondanks diens deskundigheid, moeilijker is. Dus de patiënt is duidelijk ook subject. Kinsma en Ten Have wijze er op dat in de arts-patiëntrelatie, de arts een subject is en de patiënt een subject, dat tevens object is voor de medicus. 'Het medisch handelen bereikt zijn hoogste graad wanneer er sprake is van een subject-subject relatie.' In deze subject-subject relatie bestaan echter toch grote spanningen tussen arts en patiënt en deze zijn structureel. Kinsma en Ten Have wijten dit aan de versluierende terminologie. De subjecten zijn van verschillende grootheid, de relatie is dus asymmetrisch'''. In feite wordt deze spanning tussen arts en patiënt nog duidelijker, als men zich realiseert dat het doel van de therapie voor arts en patiënt niet hetzelfde is. De arts zoekt primair genezing, herstel in de vroegere gezonde toestand: restitutio ad integrum. De patiënt zoekt veelal primair satisfactie in het leven, eerder dan gezond56

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen