1964 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 43

GENEESKUNDIGE HULP ONTWIKKELINGSGEBIEDEN

23

staatsvroedvrouwen die opgeleid zijn met het doel de on- en minvermogenden gratis van deskundige verloskundige hulp te voorzien. Deze vroedvrouwen hadden in 1958 een maandsalaris, dat overeen kwam met ƒ 90.—, en daarvoor moesten zij niet alleen zwangeren-poliklinieken houden, doch ook gratis verloskundige hulp verlenen aan een bevolking van circa 5000 zielen. Het genoemde bedrag was uiteraard te laag om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Daar zij evenwel in staatsdienst waren, — al waren zij om technische redenen niet gelijk gesteld met de ambtenaren, — waren hun officiële werkuren van 9 uur 's ochtends tot 4 uur in de namiddag. Werd buiten deze uren de hulp van een vroedvrouw gevraagd, dan behoefde zij deze niet gratis te verlenen. Dat dit het aantal bevallingen overdag tot een minimum reduceerde behoeft wel geen betoog. Toch waren er heel wat vroedvrouwen die, althans aan de armeren, hun verloskundige hulp dag en nacht geheel gratis verleenden. Het spreekt echter vanzelf dat zonder een zeer aanmerkelijke salarisverhoging het gestelde doel: volledige verloskundige hulp voor alle on- en minvermogenden, niet bereikt kon worden. In de derde plaats brengt ook de politieke structuur nogal eens mee, dat corruptie een onafwendbaar verschijnsel wordt. Wederom een voorbeeld uit Thailand: enige jaren geleden werden daar voor het eerst vrije verkiezingen gehouden. Er waren verscheidene politieke partijen, doch deze beschikten, met uitzondering van de regeringspartij, over uitermate weinig geld. De verkiezingen werden provinciaal geregeld en het valt te begrijpen, dat vele partijen niet over voldoende financiële middelen beschikten om de verkiezingscampagne van hun candidaat in alle 71 provincies succesvol te doen verlopen. Dit betekende dat eventuele candidaten hun eigen verkiezingscampagne zelf moesten betalen en zulks beperkte de mogelijke candidaten tot de zeer rijken en tot diegenen, die op de een of andere wijze aan credieten konden komen. Men bedenke, dat zo'n verkiezingscampagne aan iedere candidaat gemiddeld ƒ 25.000.—, en toch ten minste ƒ 10.000.—, kostte. Candidaten, die zulks niet konden opbrengen, moesten zich dus wenden tot de geldschieters, maar van geld lenen was geen sprake, omdat zij nimmer in staat zouden zijn het geleende bedrag terug te betalen. Het kwam er dus op neer, dat de minder kapitaalkrachtige candidaten financiële steun gingen zoeken bij degenen, die over het geld beschikten, de Chinese handelaars. En daar de laatsten toch op de een of andere wijze moesten trachten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen