1964 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 50

30

T. D. STAHLIE

complicaties zouden kunnen zijn, zou het met onze immunisatieprogramma's, waarmede we toch bereikt hebben dat we de pokken buiten de grenzen houden en dat er veel en veel minder kinderen sterven aan kinkhoest en difterie, spoedig gedaan zijn. Men kan pas onomwonden over deze complicaties spreken, als men iemand tegenover zich vindt, die zoveel ontwikkeling bezit dat hij het voor en tegen zelf kan afwegen. Er blijft allicht nog een derde groep gebruiken over, namelijk die welke zonder meer schadelijk zijn en waaraan geen ombuigen mogelijk is. In dat geval komt het aan op voorlichting, niet alleen van de massa, maar ook, en vooral, van het individu. Dit kan een moeizame procedure zijn, maar men moet het er voor over hebben om op dit gebied iets te kunnen bereiken, en men dient te rekenen met vele tegenslagen. Overigens zou het wel eens zó kunnen zijn dat men van die dokter of verpleegster, die begrijpend tegenover het volkseigen blijkt te staan, gemakkelijker iets aanneemt dan van degene, die voor dat volkseigen geen goed woord over heeft. Bewijzen kan ik dit niet, maar de indruk heb ik zeker hier en daar opgedaan. Ik wil hier nog even aanhaken bij wat ik zojuist schreef over het belang van individuele voorlichting. In zijn ijver om in korte tijd spectaculaire resultaten te behalen, grijpt men wel eens te veel naar voorlichting van de massa als het enig juiste. „Health education" met behulp van „posters", films en „flannel boards" wordt wel eens te sterk als het enig ware aangeprezen. Natuurlijk dient men van deze moderne communicatiemiddelen gebruik te maken, doch ze kunnen nimmer de individuele voorlichting vervangen. Wat de meeste moeders — dat is namelijk de groep die van nature het meest openstaat voor voorlichting op gezondheidsgebied, omdat het haar natuurlijke taak is het gezin gezond te houden — in werkelijkheid interesseert, is niet, wat men met „het kind" moet aanvangen, maar wat zij met haar kind moeten doen. Dit is niet zo maar een blote bewering; o.a. is tijdens de vergadering der Wereldraad van Kerken te New Delhi in 1961 door verscheidene vertegenwoordigers der Afro-Aziatische gemeenschappen de klacht geuit dat de westerse geneeskunde, bij alle waardering die men voor haar had, zo onpersoonlijk w a s . . . . in tegenstelling tot de inheemse geneeskunst. Ik meen dat dit ons te denken moet geven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen