1968 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 103

K. H. VOOUS

75

in leven overgebleven en daarvan werden er minder dan 100 gevangen (omstreeks 1935 werden per jaar nog ca. 30.000 blauwe vinvissen gedood). Binnen 20 jaar werd ca. 97 % van de wereldpopulatie van de blauwe vinvis, door de mens vernietigd. En hoe staat het er in het algemeen voor: bossen worden gekapt op immense schaal, in Europa, Noord-Amerika, Zuid-Amerika (met als huidige notoire voorbeelden: Colombia en Chili) en Azië (met angstaanjagende voorbeelden in China en op de Philippijnen); vruchtbare aarde vloeit weg naar zee; overstromingen teisteren de mensen die aan de voet van de bergen en in de dalen van de rivieren wonen; het water van meren en rivieren is verontreinigd door de afval van kleine fabrieken en grote industrieën: de Rijn is niet het riool van West-Europa (daarin zou organisch leven mogelijk zijn), maar het is gifwater, waarin nauwelijks een vis kan blijven leven en waarin de zalm, de fint en de elft, eertijds bronnen van belangrijke commerciële visvangst, sedert minder dan een halve eeuw geleden zijn uitgestorven. Bestrijdingsmiddelen in tuin-, land- en bosbouw, doelbewust als gifstoffen gebruikt, vergiftigen de bodem, het zoete water en de zee. Tonnen zwarte of heldere olie, uit onbedachtzaamheid of kwaadwilligheid op zee uitgestort of na scheepsrampen in zee terecht gekomen (zoals bij de ramp van de „Torrey Canyon" in 1967) vervuilen de kusten, doden honderdduizenden zeevogels, om over de vissen nog maar te zwijgen; zij verbreken daardoor de voedselketens en veroorzaken zo de massale dood van in zee levende organismen. Pas als de steriele, smerige, kleverige massa's de badstranden van de mensen bereiken, raakt iedereen in het geweer. Eenmaal onder water verdwenen (na veel moeite en met hoge kosten) is iedereen tevreden, doch onder het wateroppervlak, onzichtbaar voor ons oog, verstikt de olie het dierlijke leven op en nabij de zeebodem: de gevolgen daarvan kunnen pas na jaren verwacht worden. Naast het directe verdwijnen van natuurlijke milieus, met hun verscheidenheid van planten en dieren, gaat de verarmoeding voort: bodem-, water- en luchtverontreiniging tast alles aan: de mens, zijn huisdieren en de vrijlevende natuur. De Mens als deel van de Natuur Vele anderen vóór mij (Mörzer Bruyns, o.a. 1967) hebben er reeds op gewezen, hoe het voor het voortbestaan van de mens noodzakelijk is, dat er verscheidenheid in de, de mens omringende, natuur

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen