Pionieren toen en nu. De geschiedenis van het Paedologische Institutuut in Amsterdam 1931-1989. - pagina 39

tijd. Waterink had deze op zijn bureau staan. Als er dan ou-

ders langs kwamen bij Waterink om advies was dit gratis.

Wel werd men vriendelijk verzocht een gift in het busje te

deponeren. Met Waterink achter zijn bureau was dit na-

tuurlijk moeilijk te vermijden.

Toch was deze periode niet alleen maar kommer en

kwel. Zo werd bij de behandeling van kinderen een nieuwe

behandeUngsvorm gestart: de speltherapie. Mulder weet

nog goed hoe deze speltherapie in het begin werd opgezet.

In één van de kamers van het laboratorium werd een groot

poppenhuis gemaakt met o.a. een vader- en een moeder-

pop. Door de kinderen te laten spelen met de poppen in het

poppenhuis werden ze geobserveerd. In de speelkamer

konden kinderen bijvoorbeeld van hun nachtmerries wor-

den afgeholpen. Mulder: 'De kinderen werd dan gevraagd

hun droom te herinneren en deze te tekenen op een groot

vel papier. Dit vel werd dan verbrand en dat gaf de kinde-

ren vaak een hele opluchting.'

Geleidelijk aan besloot men de aandacht vooral te rich-

ten op de groep moeilijke, verwaarloosde, neurotische en

partieel defecte kinderen. Als belangrijk opnamecriterium

gold, dat de gecompliceerde vormen van leer-, gedrags-, en

opvoedingsmoeilijkheden binnen de grenzen van een nor-

male intelligentie moesten passen. Voor de selectie gold als

criterium: onhandelbaar in de opvoedingssituaties voor

normale kinderen. Door niet zomaar ieder kind op te ne-

men kon meer aandacht uitgaan naar de kwaliteit en in-

tensiteit van de hulp. Ook de langdurige verzorging van

sommige kinderen moest plaats maken voor een kortere

behandeling. Dit betekende dat kinderen die alleen maar

een langdurige heropvoeding nodig hadden niet meer voor

opname in aanmerking kwamen. Tevens werd de leeftijds-

grens verlaagd. Deze werd voor op te nemen kinderen

teruggebracht van twintig naar dertien jaar.

Na het dertiende jaar was het instituut niet meer in staat

een volledig pakket aan te bieden, omdat voortgezet onder-

wijs niet tot de mogelijkheden van de school behoorde.

Deze omschrijving van de doelgroep was tevens het uit-

gangspunt voor de residentiële hulpverlening in de jaren

zestig.

37

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen