Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 286

onzekerheid over de keus van de middelen. Bezettingen zijn pas in 1969 uitgevonden.

Over stakingen werd wel eens gepraat, maar men besefte dat die op niemand indruk zou-

den maken. Bij de autoriteiten bestond dan ook weinig vrees voor gewelddadige uitbar-

stingen. Meynen liet in een interview van oktober 1967 merken geen heil te zien in

medezeggenschap van studentenzijde. 'Een mens kan nooit meer geven dan hij heeft,

met andere woorden: studenteninspraak kan niet verder reiken dan het inzicht dat de

student zich kan verwerven over verschillende aspecten van het universitaire beleid.' Hij

kon dus iets zeggen over de didactische waarde van een bepaald college, of de accommo-

datie van de collegezalen. Maar van faculteitsbeleid, onderwijsplanning, beurzenbeleid,

numerus clausus of collegegelden had hij geen verstand. Praatte hij er toch over mee,

dan zou hij geneigd zijn tot emotionele oordelen.3"' Ook de Vereniging maakte zich in

juni 1968 nog geen zorgen. Studenten wilden meer invloed, en dat streven kreeg een on-

evenredig grote publiciteit, 'waardoor buitenstaanders een geheel onjuiste indruk kun-

nen krijgen van de werkelijke verhoudingen aan de Vrije Universiteit'.^'^ In diezelfde

maand werd de toestand eveneens besproken door een gezelschap van erkende insiders,

de academische senaat. Sanders constateerde een zekere onrust bij de psychologen, maar

de geoloog Wiggers meende dat het vertrouwen hersteld was, en Diepenhorst trok de

zaak in het belachelijke. De enige pessimist was de fysicus Joh. Blok. Hij zag 'een kleine

groep die in de richting van het fascisme denkt en die een grote groep meesleept'.^"?

Dat woord fascisme klonk in die tijd vaker, en wekte dan altijd ergernis. Progressieve

studenten meenden juist democraten te zijn in optima forma. Zij zagen de universiteit

zoals we het zo-even hoorden van Van der Wal: een gemeenschap van allen die daar

werkzaam zijn, docenten, studenten, technische en administratieve staf, waarin iedereen

meebeslist in gelijkwaardigheid. Dat ideaal wilden ze ook uitdrukking geven in het

onderwijs. De Nijmeegse studenten H.C. Boekraad en M.J. van Nieuwstadt lanceerden

daarvoor een plan dat zij projectonderwijs noemden. De totale leerstof moest worden

aangeboden vanuit een project. Studenten zouden niet meer een reeks specialismen be-

studeren met hun eigen probleemstellingen, maar in hun projectgroep de specialismen

te hulp roepen als die het centrale thema konden verhelderen.3^ Examens en tentamens

kwamen te vervallen. De student haalde zijn graad door een tijdlang mee te werken aan

een project. De leden van de groep bepaalden dan eikaars deskundigheid. Voor hoogle-

raren was in deze opzet eigenlijk geen plaats meer. Een door de Nederlandse Studenten-

raad georganiseerd congres sprak in april 1969 zijn voorkeur uit voor afschaffing van dat

ambt. De onderwijsbegeleiding kon heel goed worden overgenomen door medewerkers

in tijdelijk dienst.3^'

Ernsting vulde het in voor de Vrije Universiteit. Ook hij was een verklaard tegenstan-

der van het professorenambt. Het gangbare onderwijs was ondemocratisch. 'Kennis

wordt overgedragen in een meester-knechtverhouding, om door individuele toetsing la-

ter in een concurrentiesfeer gebracht te worden.' Het geneesmiddel was de project-

groep: gezamenlijke kennisoverdracht op basis van de interesse van alle deelnemers.

282 EEN HOEKSTEEN IN HET VERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen