Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 394

steld,^^7 maar de universiteitsraad ging akkoord, en met een enigszins gewijzigde taak-

stelling heeft de commissie zich onder de naam Universitaire Toetsingscommissie ge-

handhaafd voor de beoordeling van onderzoeksvoorstellen.

De voorwaardelijke financiering bleek een middel te zijn om ook onder de aanhou-

dende bezuinigingsdruk ruimte te houden voor universitair onderzoek. Aldus be-

schouwd bracht het nieuwe stelsel iets goeds met zich mee, maar de hogere eisen plaats-

ten het wel tevens in het kader van de besparingen. Hetzelfde kan gezegd worden van de

nieuwe financiering van het promotieonderzoek, zoals die in 1986 haar beslag kreeg.^****

Wie een aanstelling verwierf als assistent in opleiding (AIO) kon als promovendus vier

jaar lang betaald onderzoek verrichten in dienst van de faculteit. Dergelijke promotie-

plaatsen kon men eveneens verwerven via NWO, in dat geval met de titel onderzoeker in

opleiding (oio), maar met een even schamel salaris. De selectie van deze groep mede-

werkers werd verricht door onderzoeksstichtingen onder de koepel van NWO. Voor de

promovendi was het ondanks de karige beloning een verbetering van hun kansen, zodat

de aantallen promoties in elke faculteit flink konden stijgen.

Aio-stelsel en voorwaardelijke financiering oefenden een gunstige invloed uit in zo-

verre ze het onderzoek stimuleerden over de volle breedte van de universiteit. Maar het

ministerie had deze wijzigingen juist ingevoerd als een systeem van selectie, en aan dat

doel beantwoordden ze niet. Daarom kwam minister Ritzen aan het einde van de jaren

tachtig met een nieuw plan. Het onderzoek zou voortaan voor een groot deel gebundeld

moeten worden in zogenaamde onderzoeksscholen. Die zouden niet het monopolie be-

zitten voor hoogwaardig onderzoek. Ook buiten de scholen zou er nog veel goed en

internationaal erkend onderzoek kunnen blijven bestaan.^"^ Maar dat zou dan vooral gel-

den voor kleinere wetenschapsgebieden. Voor de grotere was de onderzoeksschool de

nieuwe weg, en dan mocht het woord 'groot' wel met een hoofdletter geschreven wor-

den. Volgens Ritzens richtlijnen zou een bezetting van ongeveer vijftig assistenten in

opleiding een van de formele normen zijn om erkenning als onderzoeksschool aan te

kunnen vragen.

De onderzoeksschool markeerde een nieuwe fase in het overheidsbeleid. Dat was al-

tijd uit geweest op selectie door middel van concurrentie, maar de universiteiten hadden

zich daar steeds tegen verzet, en tot dan toe met succes. De invoering van de onderzoeks-

school echter bracht eindelijk verdeeldheid. Nu lukte het althans tijdelijk universiteiten,

faculteiten en studierichtingen uit elkaar te spelen, al heeft het uiteindelijk toch geen ge-

volgen gehad. De splijtende werking van de nieuwe voorstellen werd echter algemeen

voorzien, en daarom bestonden onder de hoogleraren sterke weerstanden tegen deze

plannen, zeker binnen de Vrije Universiteit. Als kleine instelling leek ze weinig kans te

maken vestigingsplaats van een onderzoeksschool te worden. Ze zou op samenwerking

met anderen zijn aangewezen en dan genoegen moeten nemen met wat de grote nog wil-

den gunnen aan de kleine. Binnen het College van Decanen dachten enkelen aan verzet.

Welke behoefte bestond er eigenlijk aan een nieuw systeem.' De meesten echter be-

390 EEN HOEKSTEEN IN HETVERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen