De geschiedenis van Jezus en de apocalyptiek - pagina 18

kingen zijn congé aan de existentiale interpretatie *". „Christliche Theologie ist... in ihren Anfangen weit davon entfemt, Anthropologie zu sein . . . die alteste christUche Theologie (kann) vom Leitmotiv der Existenz aus nicht adaquat erfasst werden" •*^. Het anthropologisch benaderen van de joodschristelijke gemeente van na Pasen leidt tot historische vertekeningen en voert ad absurdum*^. Wat zouden prediking, behjdenis en zelfs hermeneutiek zijn, „ohne Satzwahrheit?" ^" Er is een reëel verschil tussen het geloven vóór en dat na Pasen. Vóór Pasen is het „im wesentlichen personal als Horen des Wortes und Nachfolge", na Pasen komt het primair aan het licht als het aannemen van heUsfeiten, zoals kruis, opstanding, vergeving, nieuw verbond enz. ^°. Het geloof is immers niet tijdloos en er is geen situatie zonder onverwisselbare historische contouren. Men moet dan ook niet het geloof in hoofdzaak betrekken op de existentie van de gelovige in plaats van op zijn voorwerp of inhoud; men moet dus niet aan de jides qua creditur — die dan bovendien nog wordt gereduceerd tot de navolging van Jezus — de voorrang geven boven de jides quae creditur ^^. Hoe interessant dit alles zijn mag voor de hedendaagse geschiedenis der theologie, er blijft een indringende zakelijke vraag, de vraag naar de identiteit en continuïteit van Jezus en Christus. Dat Jezus in de evangeliën als de Christus wordt gepredikt, werd reeds vermeld en is him wezenskenmerk. Maar ook de overige boeken van het Nieuwe Testament maken niet het verschil tussen Jezus, die op aarde werkte, predikte en stierf en Christus, de opgestane Heer in de heerlijkheid. Paulus citeert in de paraenetische passages van zijn brieven af en toe een woord van de *^ Dat Kasemann hier van zijn leermeester afweek, was reeds lang bekend. Bultmann, Das Verhaltniss, 21, verweet het hem; E. Schweizer, Neotestamenüca. Zurich, Zwingli Verlag 1963, 143 prees hem er om. *' Kasemann, „Zum Thema ...", 265. '^^ idem, 267. Zie ook aldaar 268: „Die Verkümmerung einer idealistisch oder antiidealistisch im Individualismus gefangenen, an der Existenz orientierten Theologie erweist sich darin, dass von der Sendung fast allgemein nur noch in den Instituten für Missionswissenschaft oder Sozialethik gesprochen werden kann, das Schema von Glaube und Liebe sonst aber herrscht. Dabei könnte von der Sendung durchaus unter dem Stichwort Liebe gesprochen werden, falls man dabei die gemeinsame Aufgabe berücksichtigt und nicht nur das ethische Verhaltnis zwischen Ich und Du ins Auge fasst. Es ist nicht zufallig, dass mit der Sendung auch das Dogma abhanden kommt und umgekehrt". 4" Kasemann, „Zum Thema ...", 268. 50 idem, 269. ^^ idem, 269, met de aant. „Dieses Problem, der eigentliche Angelpunkt des Streites zwischen uns, muss freilich einem umfassenderen zweiten Gesprachsgang vorbehalten bleiben".

16

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen