UIT DE SCHRIFT

De geweldigers nemen bet met geweld.

In tal van woordlen van den Heiland ligt een, hoewel niet met zooveel woorden uitgesproken, toch duidelijk waarneembare bestrijding van de Farizeërs. B.v. in het loverbekende: „Komt herwaarts tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven". De Farizeërs deden de Joden gebukt gaan onder den last van him inzetiingen. Zij vergden van hen de uiterste inspanning van krachten, om tocli vooral alles na te leven, niets te verzuimen; want dat was de weg tot belioud, dat alleen. En vele Joden tobden moeizaam voort... zonder dat geweldige te bereiken. Maar dan zegl Jezus Christus tot die beladenen, tot de vermoeiden: Komt tot Mij, Ik zal het doen. Ik zal rust geven! Mijn juk is zacht. Mijn last is licht!

Maar komt de Heiland nu niet met zichzelf in tegemspraak, komt Hij niet op de Farizeesche lijn, als Hij ook zegt: „de geweldigers nemen het met geweld"? Is dat niet: het Koninkrijk der hemelen is voor de sterken, dus niet voor den zwakken broeder, voor den tobber, den achter'aankomer; maar voor hem, die zich verheft boiven tgewone peil, die een geweldenaar is, zulk een geweldenaar, dat hij geen inspanning te groot acht om zijn doel te bereiken, dat hij met geweld liet Koninkrijk der hemelen neemt?

De Joden kenden wel zulk een geweldenaar, Johannes den Dooper, die, niets en niemand ontziende, predikte van de bijl, reeds aan den wortel der boomen gelegd, die zoo maar, in hun gezicht, de Farizeërs en Sadduoeërs adderengebroedsel noemde, die Herodes aandurfde, die alles over had voor de komst van het Koninkrijk der hemelen. En moesten ze nu allen zulke geweldenaars zijn? Ja, moest de minste in het Koninkrijk (Ier hemelen nog grooter zijn dan hij?

Is dat juk zacht? Is die last licht?

Hoe kan Christus zeggen tot de slachtoffer's \'an de Farizeërs: „Komt tot Mij, vermoeiden en beladenen"? Is Zijn last niet bij, na nog zwaarder om te torsen, de vermoeidheid bij Hem niet ten doode toe?

Zoo moge de wereld het zien, zij moge 'tChrislendom beschouwen als allerlei lastige, niet na te komen verplichtingen opleggend, zoo is het — Gode zij dank — niet!

Wiant het Koninkrijk der hemelen vraagt wel, dat geweldigers het nemen met geweld... maar zelf breekt het zich dan ook baan met kracht, met geweld, al meer. Onder het Oud Verbond ging het nog schuil, werd er slechts van geprofeteerd — dat was de groote fout van de Farizeërs, dat zij de wet en de profeten wettisch opvatten en niet wilden verstaan, dat deze profetie van het Evangelie, dus in principe zelf al Evangeüe waren — maar nu i s Christus gekomen, nu — dat was geen daad van menschen — heeft God Zijn genade laten doorbreken in de komst van den Beloofde, en de krachten, die in Hem werkten, waren hemelsche krachi en. Goddelijke Icrachten, die allen tegenstand' braken. Daardoor kwamen nu al tollenaren en zondaren en werden burgers van het Koninkrijk der hemelen! En zij, ja zij, die tollenaren en zondaren, werden geweldigers in het Koninkrijk Gods. Ze grepen het, omdat ze gegrepen waren, en achtten al het andere schade te zijn. (Zie bijv. Luc. 19:8-10.)

En Clii'isUis is voortgegaan van kracht tot kracht, dus ook het Koninkrijk der hemelen. Vandaag werken de krachten van dit Koninkrijk nog weer heerlijker, nog weer sterker door dan toian Christus op aarde was. Wiant Hij is nu verheerlijkt, Hij heeft allen tegenstand overwonnen, Hem is geschonken alle macht in hemel en op aarde, on Hij heeft Zijn Koninklijken, onoverwinnelijken Geest uitgestort in Zijn Kerk. Daarom zijn ze er ook nu nog, ja juist nu, die als geweldenaaris het Koninkrijk der hemelen nemen met geweld, die de krachten ers'an laten doorbreken in hun eigen leven, in alle verhoudingen, sociale, politieke en internationale. Zoo zijn ze er, omdat God het doet.

Zoo moeten ze er ook zijn! Laten we dan beven onder dien eisch: geweldigers te moeten zijn, in eigen leven, in alle verhoudingen!

Maar we beven niet alleen, want — en nu roe^ men we in Gods genade — een iegelijk doet geweld op hetzelve! Niet maar de sterke, die zich

verheft boven 't gewone peil, doöh een iegelijk, hoe zwak en zondig, neemt het met geweld^, laat de krachten van 't Koninkrijk baanhreken in zijn leven, in alle verhoudingen, is grooter dan Johannes de Dooper, want Christus Triumpihator gaat voort van kracht tot kracht.

Ik ben maar zoo'n tobber, zoo'n achteraankomer, Heere, in het realiseeren van de krachten des Koninkrijks. Ik moet me zoo schamen. Maar: een iegelijk! een iegelijk doet geweld op» hetzelve. Dus maakt Gij mij, tobber, aohberaankoimer, ook tot een geweldenaar? Ja, ik geloof, Heere, kom mijn ongeloovigheid te liulp!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen