Revue 2003 - pagina 29

der Godgeleerdheid

Huub Oosterhuis: zingen tegen de bierkaai Het schijnt op vrijdag 1 8 oktober 2002 de hele dag te hebben geregend. Binnen in de kerkzaal van de VU waren de tocht en kou van die ochtend snel verdreven door het samenzijn van een grote schare aanhangers van Huub Oosterhuis en zo'n vijftig alumni Godgeleerdheid. Zij waren gekomen voor een VU-podiumbijeenkomst met Bram Grandia en Angela Roothaan die spraken over het thema 'Oosterhuis: literatuur en cultuur'. Aansluitend was er een alumnibijeenkomst met aandacht voor het lied van Oosterhuis. Grandia opende de VU-podiumbijeenkomst en sprak vanuit een met Oosterhuis gedeelde passie: "Het leven is een drama. Vanuit de verbijstering hierover begint een bijzonder mens te schrijven. Vragen, pamfletten, woorden, teksten die vaak ook gezongen zullen gaan worden. Zingen tegen de bierkaai omdat God soms beter te zingen dan te zeggen is." Hij gaat verder: "De traditie uit de zestiger jaren bestond uit strijdbaar en solidair zijn, hoop ontlenen aan kleine stappen, aan kleine groepen, aan de individuele mens. Oosterhuis wist die hoop te verwoorden.

De Taculteiten

Onvermoeibaar brak hij af en bouwde hij weer op. Velen, zowel kerkelijke als niet-kerkelijke christenen, liepen met hem de weg naar de ideale wereld op. Daartoe geïnspireerd door de bijbelse verhalen over de menselijke verbondenheid met God. Oosterhuis vertaalde de bijbelverhalen naar een andere sfeer; kritisch, links, cultureel, buiten- en binnenkerkelijk, maar bovenal verlichtend." Roothaan sprak op een totaal andere manier over een weg. Zij nam ons mee op een kleine weg die anders is dan de liturgische weg. De 'wegen' van Simone Weil, Theresia de Lisieux en Hannah Arendt dienden ons een beeld te geven hoe de mens spiritueel in het leven kan staan. Roothaan: "Niet altijd zijn er grote demonstaties, groepen mensen, leuzen en pamfletten nodig om de mensen aan de ideale wereld te binden. Via hard en zwaar lichamelijk werk kan de ene mens voor het leven van een andere mens voorwaarden tot bestaan scheppen. Dat is volgens Weil een sociale opdracht die je 'spiritueel' kunt noemen. Bij de Lisieux zijn het de gewone, dagelijkse dingen - de kleine wereld - en het zich richten op de

mens de weg naar de hoge mystiek, naar het geheim van het leven." De overeenkomst tussen Oosterhuis en deze wijze vrouwen is het feit dat zij zich allen richten op het geheim van het leven. Oosterhuis probeert daar dichtbij te komen met en door de 'kleine mensen' (niet te verwarren met de 'kleine luyden') onder het motto 'Iets meer rechten voor iets meer mensen'. Roothaan hield ons voor dat in de gewone alledaagsheid spiritualiteit is te vinden. Sterker nog, dat vanwege de ontoegankelijkheid van de hoge mystiek de mens zich moet richten op de gewone mens. "In het engagement van Huub Oosterhuis is de alledaagse spiritualiteit ook te herkennen. Niet in een ritueel, niet in het gebed alleen is de diepte en de hoogte van het leven te ontdekken, maar in de dienst van de mens aan de mens en in de dienst aan God. Deze twee dienen wel bij elkaar te blijven. Religie, de dienst aan God, brengt de mens maar tot een bepaalde hoogte en een bepaalde diepte. En daar komt dan de solidariteit om de hoek kijken. De liefde, de hartstocht, de toegewijdheid voor en aan de mens."

••?!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen