Studentenalmanak 1899 - pagina 146

144

Toen hoorde zij een kindeken schreien, haar kindeken en

zijfi kindeken. . . .

E n de moeder redde de gade!

Haar liefde had de vuurproef doorstaan !

V.

Hoe was dat toch zóó ver gekomen ?

Nic was het begonnen over den doop van hun kleine.

Zij was er al maandenlang bang voor geweest. En ze had

met vreeze de stonde verbeid, die andere moeders weelde

doet hebben, maar haar in ellende brengen zou.

Toch was het niet zoo donker geweest, als ze vreesde,

dat 't zijn zou. Zonnig had hij geglimlacht, — o, wat was

die lach om zijn mond haar een herinnering aan een ver-

loren geluk' — geglimlacht, toen hij over't wiegje gebogen

hun jongste bekeek en ze had het gewaagd met haar zwakke

stem te zeggen: „Precies j'Wïo oogen, Willem!"

En toen, en toen had hij haar weer zoo vriendelijk aan-

gezien ! . . . . En toen was hij bij haar gekomen, . . . . en had

hij haar over de bleeke, magere wangen gestreeld, — wat

had haar dat weldadig aangedaan!

Heftig bewoog zich haar boezem, van ontroering: zoo

ontroert men bij 't onverwacht hervinden van een dierbaar

kleinood; en een kleinood was het voor haar, zijne liefde.

Maar toen was het verder wel goed gebleven tusschen

hen, maar koel, niet hartelijk van zijn kant. E n na een

week of wat was ze eindelijk, bevend en vreezend, voor

den dag gekomen met 't geen haar zoolang reeds zwaar

op 't hart woog, den doop van hun tweede kind.

Met hun eersteling waren ze, in die gelukkige, mooie,

lichte en warme dagen, 's Zondags naar 't bedehuis opge-

gaan; zij had 't hem niet eens voorgesteld, hij was er zelf

mee gekomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen