Studentenalmanak 1899 - pagina 128

120

de voeten dier epigonen verdringt zich een levenszatte

schare, bij wie de onbezieldheid uit 't doffe, matte oog

spreekt."

Ontzettend oordeel aan 't einde dezer eeuw, uitgesproken

door een heros zelve over de eeuw, waarin de grenzen

bijna zijn weggewischt.

Maar wij Calvinisten dan, wij jeugdige beschaafde Cal-

vinisten, die dan toch Goddank! nog verre van levenszat

zijn, voor wie 't leven ter eere Gods een levensprincipe,

een levensideaal is, wie zijn wij ?

Heerschen er in ons hart ook nog andere dan Corps- of

Bonds-sympathieën ?

Hebben we oog voor kleur en tint in de natuur, kennen we

die heerlijke uren, waarin 't penseel de tolk onzer ziele werd ?

Hebben we oor voor de wereld der harmonieën, en hebben

wij dat meesterschap op 't klavier „errungen", dat we wel-

sprekend kunnen worden in symphonieën, dat 't klavier voor

ons niet meer is een raadsel, waarin we tonen moeten

opzoeken, maar een heilig instrument, waarop ons jong hart

zich vrijuit lucht geeft in jubelende accoorden, of, want

waar veel licht is daar is veel schaduw, waarop we zachtkens

in een stille ure onze moedeloosheid gaan klagen ?

Hebben wij ?

Maar ik vergeet, dat Calvinist te zijn en kunstenaar, een

combinatie is, die inderdaad zelden voorkomt.

Waarom ?

De auteur van het „Calvinisme en de Kunst" heeft 't

ons helder uiteengezet.

Maar God geve, dat de dag kome, waarop ons Calvinisme

„ook weer aesthetisch in 't schoon, dat geest en stof door-

tintelt, de Qsiir-zig van onzen God verheerlijken zal" !

ARTIS AMANS.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen