Studentenalmanak 1903 - pagina 128

120

O, die laatste omhelzing, waarin de zon sterft aan den

hals des geliefden!

Ja, als offers, die des avonds branden, die avondbrand-

offers op de toppen der bergen!

In goud flonkert de sneeuwige top van den hoogen reus,

den koning dier fiere groep. Geen wonder. De zon heeft

zich daar gezet en haar gulden kleed plooit zich over den

marmeren troon. Wie waagt het te staren naar den ver-

blindenden zetel van haar, die alle leven gebiedt!

O schitterende schittering!

E n toch zij moet stervend ondergaan! W e l haast. Reeds

rijst de schemering en de nacht uit het dal. O stervende

liefde; nu gaat het door al de rijkdommen en schatten der

kleuren; door oranje en rood tot purperen donkerten van

rood; en naarmate het licht wijkt heerscht het violet en het

donkerste smaragd. Tot straks nog slechts boven aan den

gletscherrand eene flauwe tinteling licht, die kwijnend

weggloort.

En uit het dal stijgt in de wolken der duisternis mee op

het geklep van de vesperklokken en de melodie der koe-

klokjes en het weemoedig gezang van een herdersknaap of

het blijde spel van een cither. En de wouden der bergen

mischen harmonisch saam met de gebeden der vromen

ginds laag in het dorpje, waar eenzame lampjes flikkeren,

op naar de toppen van sneeuw

Boven die toppen, die sinds lang niet meer gloeien, straalt

ster bij ster; en de maan verzilvert de oneindige ijsvelden.

E n straks zal ook de maan ondergaan, maar blitsen zal af

en toe, hier en daar, boven de toppen der eeuwige bergen

een licht glans.

Is het het eeuwige vuur?

Is het de dageraad?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen