Studentenalmanak 1914 - pagina 177

FARRAGO 167

disch te zien! Niet om in orgiën en slemppartijen der klassieken

ons genoegen te zoeken, maar om de heerlijke bezieling, die Gij

ons instort. Want de godendrank zijt gij, en daarin schuilt uw

gevaar. Wanneer de menschheid ten hemel wil stijgen, dan smelten

de vleugels en stort zij terneder. 't Is de straf voor den over-

moedige. Den bescheidene strijkt Gij echter met zachte hand de

rimpels, het beeld der zorgen, van het voorhoofd. Zijn doffe oogen

doet Gij schitteren, als gij onze lippen kust, dan zweven onze

gedachten op de vleugelen der phantasie. Dan voelen wij ons

helden en ridders, dan zijn wij Tempelieren, sans peur et sans

reproche!

Mijne beeren! het was mijn wensch een toast uit te brengen.

Op de teere vleugelen der wilde phantasie ben ik echter langs

bestoven Corpora, langs klassieke Orgiën, naar onze Alma Mater

en de hedendaagsche Champagne gesneld. Wat zal ik uit dien

hutspot opvisschen, en tot een toast verwerken? De wijnboeren

van Champagneland, of de samenstellers van het dierbaar Corpus

Juris? M. H.! zoolang er Tempelieren gevonden worden, zullen

beide in eere blijven; drinken wij dan op beider producten."

Verschillende beeren achtten zich gerechtigd tot critiek.

Enkele stelden zich tevreden met den spreker van uit zijn hoogen

sfeer te doen neerstorten tusschen de holle vaten, die onder de

tafel lagen.

Anderen begonnen heftig te spreken met een gloed en be-

zieling die toenam in dezelfde mate als hun onbegrijpelijkheid.

Daar geen wettig benoemd ceremoniemeester kon ingrijpen en de

schutspatroon het beneden zijn waardigheid vond, voor uitsmijter

te fungeeren, waren de vredelievenden radeloos. Een van hen

dacht echter in dit critiek moment aan den kalmeerenden invloed

van het snarenspel. De smeltend teere tonen die van zijn vingers

vloten, konden de steenen harten echter niet bekoren. Spontaan

hief toen zijn vriend het „lo vivat" aan, en ziet: getemd was de

leeuw, die sinds lang niet meer rustte. In gemoedelijke stemming

zonderden zich hier en daar eenigen af, zachtkens sprak men

van zijn heimat, in ware woorden van een oud vriend. Ginds trad

joviaal een stille wrokker op zijn vijand toe, en het: „kerel, nu

wil ik je dan toch eens eerlijk zeggen, wat me in jou hinderde,

maar laat ik je vooruit zeggen, sinds vanavond hoor vind ik je

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen