Studentenalmanak 1915 - pagina 119

ZELFVERLOOCHENING.

OEN 't Christendom in de wereld optrad, en als

eisch van Gods volmaakten wil en als voorwaarde

tot ingang in de waarachtige zaligheid predikte

't woord van Jezus: „Zoo iemand achter mij wil

comen, die verloochene zichzelf, en neme zijn kruis op en

volge Mij," bracht 't daarmee niet alleen een gansch nieuw

woord, maar ook een geheel onbekende zaak te voorschijn.

Wel had men reeds voor dat optreden gevoeld en erkend, —

't zij eerbied en vrees voor een hoogere macht, 't zij be-

geerte naar eigen geluk en zaligheid tot dat inzicht geleid

hadden — dat de mensch van zichzelf en 't zijne overgeven

en offeren, dat hij zich beperken en intoomen, zich be-

heerschen en onderwerpen moest; maar de idee van zelf-

verloochening was toch een totaal nieuwe en specifiek

Christelijke gedachte. Altijd toch heeft men voor- en buiten

't Christendom geslingerd tusschen twee eenzijdigheden. Men

heeft óf onder den naam van ,,resignation" en overgave

zichzelf verheerlijkt en verheven; óf men verviel t o t ' t andere

uiterste van zelfvernietiging en zelfverlies, wat practisch een

onmogelijkheid bleek te zijn.

't Christelijk begrip van zelfverloochening verbindt en

verzoent beide elementen, 't Is zelfverheerlijking, maar door

zelfontlediging; 'tis zelfverheffing, maar door zelfvernedering.

En omdat 't Christendom ook hierin 't juiste midden be-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen