Studentenalmanak 1965 - pagina 273

de fout van dokter Minland Pioegsma

Grevers lag in zijn bed als een stuk wrok en ellende. Scheef in de kus-

sens, als het ware hangend, de handen slap en lusteloos boven het

smetteloze dek, hijgend en zwetend. Door zijn ten dele toegeknepen

oogleden zag hij alles wervelend wit en grijs, terwijl toch alom rust

heerste in de ziekenzaal. Af en toe richtte zijn rug zich op, sperden

zijn ogen zich open en staarde hij zinsverbijsterd door het grote raam,

naar een vierkant van boomgroepen, grijsgroen, en bakstenen muren,

ruw rood. „Waaaat", rochelde zijn mond dan, terwijl in zijn arm een

zwakke beweging kwam, ,,waaaat, waaaat". Uit de ziekenhuis attri-

buten, als bedden, stalen stoelen en andere witstalen gevaarten maakte

zich op die momenten een zuster los, die hem terugdreef in de kus-

sens en hem van water voorzag, dat goeddeels langs zijn gezicht weg-

sijpelde.

De kamergenoten van Grevers, gedrieën geduchte lezers en puzze-

laars, zeer gesteld op rust en ordentelijkheid, waren zeer ontevreden

over zijn gedragingen en hadden meermalen geklaagd bij de zuster

Met name een van hen, Wijma, onderwijzer in ruste en verwoed ama-

teur-bioloog, was gewoon de zaken nogal op de spits te drijven. „Het

was toch geen werk", betoogde hij menigmaal tegen zijn makkers-bed-

legerigen, als Grevers voor een wasbeurt of onderzoek uitgeleid was,

„het was toch geen werk van die doktoren, om hen, eenvoudige her-

stellenden van een nieroperatie of darmkwaal op te schepen met deze

krankzinnige, die niets deed dan hijgen en briesen. Daar waren toch

geschikter zalen in het Gasthuis, ingesteld op deze geestelijke dehkten?

In het veldhospitaal, waar hij in 14-'18 ziekenbroeder geweest was,

had hij toestanden als in dit vertrek nooit meegemaakt, — en hoe

vreemd kon het daar dikwijls niet toegaan! —, terwijl men hier, in het

Gasthuis, niets kon doen dan erin berusten en toezien, dat de ziektewet

en het reglement door die dwaas van een Grevers geschonden werd?

„We moesten", zo zei hij steeds ten laatste tot zijn kameraden, wanneer

de deur alweer geopend werd en de gewielde brankard met de steu-

273

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen