VU Magazine 1972 - pagina 380

m

magazine

Surinamers en AntiUianen naast onze wijk: dan zijn onze vrouwen en dochters niet meer veilig op straat!". En in Amsterdam sluit 'n bekend koffiehuis z'n deuren voor Turken, die er voor één kopje koffie 'n hele ochtend met z'n dertigen plachten te zitten zodat er geen mens meer bij kon. En in Den Haag wordt in de Tweede Kamer de vrees geuit voor 'n "stroom van kleurlingen" uit Gemenebestlanden. En in Delfzijl moet nodig 'n stuk strand (lees: kust) worden vrijgehouden voor Nederlanders, omdat 'n Nederlandse vrouw er niet meer baden kan wegens de vele aanwezige zuiderlingen die niet van haar af kunnen blijven. En in Steenwijk waarschuwt de politie bankiers en winkeliers, "om het aantal stroppen te verminderen", tegen Noord-Afrikanen, Pakistani, "enz.". Allemaal apartheidsmaatregelen. "Maar bij óns komen die verbodsborden en ingezonden stukken niet voort uit rassendiscriminatie" - zeggen wij - "welnee!", die plaatsen we om 't gedrag van die lieden. En wij gaan voort ernstig de landen te vermanen die hetzelfde doen, en 't komt niet in ons op dat de verbodsborden en andere

maatregelen ook in die andere landen wel eens dezelfde oorzaak konden hebben als bij ons: niet de huidskleur, maar het voor de blanke onverdraaglijke gedrag van mensen (NB NIET: van de mensen!) met die huidskleur. En wij blijven maar roepen om snelle "verzoening" en om "fondsen" voor bestrijding van "racisme", terwijl de wérkelijke bestrijding ervan: 't wegnemen van de verschillen in gedrag, geen kwestie is van geld of verzoening, maar van geduldige, mogelijk nog eeuwen vergende opvoeding en omvorming van de mensen zelf. Deze opmerkingen willen geenszins enige werkelijke rassendiscriminatie goedpraten, noch een al te ver doorgevoerde en te expliciet beregelde "apartheid" noch enig onrecht door een groep een andere aangedaan; zij willen wel tot de volgende twee conclusies voeren: 1. Ons geld en onze energie zijn beter besteed aan zending en evangelisatie dan aan bewegingen die de genoemde noodzakelijke opvoeding en omvorming onvermijdelijk moeten vertragen en anderszins schaden. 2. Wij moeten ophouden de zedemeester te spelen tegen andere landen die worstelen met 'n probleem dat wij niet kennen en waarvoor wij, voorzover wij het leren kennen, geen andere oplossing kunnen vinden dan zij, laat staan 'n betere. Zolang dit

fijne dochters Machteld Links Dochter van W. F. A. Links. Is net op kamers gaan v^/onen. Heeft alles zelf opgeknapt en geschilderd. Werkt als receptioniste. Houdt van toneel en film.

Half/zware Van Nelle "de dochter van de weduwe*' Geniet landelijke bekendheid. Wordt gemaakt uit de betere tabakken. Draait plezierig. Welgeschapen shag uit Rotterdam.

16

Half/zware Van Nelle

zo is, zullen onze vermaningen hun terecht in de oren klinken als goedkoop geschreeuw van 'n stuurman aan de wal, of, wat erger is, als verwijten van de pot aan de ketel.' (Einde van de oorspronkelijke nota) Over het verband met de door ons geciteerde voorbeelden uit Afrika schrijft prof Siertsema ons als toehchting: 'Los van het betoog zelfverliezen mijn Afrikaanse illustraties hun functie: voorbeelden te zijn van het soort kleine, alledaagse huistuin-en-keuken-irritaties waardoor over de hele wereld grote groepen en volkeren van verschillende cultuur en sub-cultuur blijken niet te kunnen samenwerken en blijken elkaar niet te kunnen verdragen. In een statige vergaderzaal bij koffie en dikke sigaren een besluit tot "verzoening" nemen is gemakkelijk, maar dat besluit in de dagelijkse realiteit van huis-tuin-en-keuken in praktijk te brengen en te ervaren wat het allemaal inhoudt, blijkt steeds weer moeilijk te zijn. Zoals ook mijn eigen besluit in Afrika, om tegen 't advies van mijn "blanke" collega's in, mij in dat blok flats met veel "zwarte" bewoners te vestigen, makkelijk was genomen, maar de praktijk ervan moeilijker bleek dan ik had verwacht. Verre van dit probleem als een vanzelfsprekendheid te accepteren (zoals uw publikaties doen vóórkomen), zie ik het wel overal om mij heen als een feit, en als de bron waaruit alle verdere narigheid tussen standen, klassen, volkeren en rassen voortvloeit. De kern van het probleem is m.i. niet het oppervlakteverschijnsel van discriminatie en van politieke of economische hebzucht of machtswellust: die zijn slechts gevolg; de kern van het probleem ligt in de diepte-structuur van ieders eigen ik: de eigen, geërfde, mentaliteit, en de natuurlijke gehechtheid aan eigen leefwijze en waardestelsels, aan die van het eigen gezin, de eigen groep, de eigen "klasse" - en dan pas die van het eigen volk en (misschien) van het eigen ras. Waarom.anders weer die stammen-tegenstellingen en oorlogen in bijna elk zelfstandig geworden Afrikaans land? Niet de helft ervan komt in onze kranten. Waarom hun onderlinge apartheid, die óók geen "intermarriage" goedkeurt? Enfin, mijn "racisme"-nota handelde dus over dit probleem: dat de mensen verschillend zijn en allemaal recht hebben op hun "eigenheden", dat dit in een wereldsamenleving problemen geeft, en dat we die moeten oplossen willen we het zg. "rassen"-probleem oplossen, en dat die problemen niet op te lossen zijn met "verzoening" en "fondsen" voor "bestrijdings"-organisaties, maar alleen door geduldige en moeizame opvoeding en omvorming en aanpassingsprocessen. Men leze het Rapport "Acculturatie" van de gelijknamige commissie in de Nationale Raad van Advies voor Hulp aan Ontwikkelingslanden, waarvan ik jarenlang deel uitmaakte.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen