VU Magazine 1973 - pagina 43

m

vlogen en dat alles om via de rode loper terug te keren in het establishment. Geen dilettantistische Rode Pimpernel zou me dat verbeterd hebben. Toen de avond viel, had ik al een artikel naar de krant verzonden en zat ik aan een officieel diner naast generaal Carlos Luis Guedes, de militaire satraap van Belo Horizonte, waarbij mij voor het eerst van mijn leven uit de eerste hand de kazernefilosofie uit de doeken gedaan werd.

magazine

Praatziek Braziliaanse generaals zijn een praatziek ras. Hun hele leven moeten ze zwijgend luisteren naar hun meerderen. Het schijnt dat door opnaaien van de generaalssterren een dijk in hun hersens doorbreekt, waardoor een eindeloze stortvloed van woorden losbreekt. Eindelijk kunnen ze spreken. Eindelijk hebben ze, dank zij hun rang, een geboeid gehoor. De levenslange gewoonte om te luisteren is voor goed afgeschaft. Ik was stomverbaasd over de praatziekte van de generaal en deed m'n best zijn jargon te volgen. Hij legde uitvoerig uit, waarom de kavalerieregimenten in het zuiden die proGoulart waren zich zonder te vechten hadden moeten overgeven. Met zijn vork tekende hij kaarten op het tafellaken. Vruchten en glazen waren troepen. Het deed me denken aan een of andere oude satirische film over gepensioneerde officieren uit de koloniën, die hun veldslagen beschrijven voor verveelde collega's in de Pali Mall Klub. Hij had het aldoor over gepantserde en over hippo-regimenten. Het duurde even, voor ik begreep dat het braziliaanse leger twee soorten kavalerie heeft, nl. de kavalerie-te-paard en de gemechaniseerde. Blijkbaar stond alleen de bereden kavalerie - de hippo-regimenten - aan de kant van Goulart en die was helemaal niet van plan om de Poolse charge tegen de pantserdivisies van Hitler nog eens een keer op te voeren.

Intelligent General Guedes stond bekend als intelligent en eerlijk. Het is mij opgevallen dat als burgers over een 'intelligente generaal' spreken, zij aan het begrip 'intelligent' een lagere waarde toekennen dan wanneer zij het over burgers hebben. Wat ze werkelijk bedoelen is dat die en die intelligent is voor een generaal, maar niet dat zijn intelligentie de vergelijking kan doorstaan met een absolute maatstaf. Gelet op het feit dat de Braziliaanse militairen voor een groot deel de oprichting van enkele van de beste technologische instituten en van de meeste basisindustrieën in het land op hun naam hebben staan, kan dit vooroordeel onbillijk schijnen. Ongelukkig genoeg hoeft men echter alleen maar met onze generaals te praten of te luisteren naar hun vaderlandslievende proclamaties, om te begrijpen waarom hun intelligentie met de nodige reserves moet worden beschouwd.

Dat er een bijzdtidere aanspraak op eerlijkheid zou zijn, daarvoor is nauwelijks meer aan te voeren dan voor de aanspraak op intelligentie.

Deugdzaam Vergeleken met enkele andere latijns-amerikaanse landen is de militaire top in Brazilië bepaald zeer deugdzaam. Zij hebben zich nooit beziggehouden met massale corruptie of zichzelf reusachtige privileges toegekend, zoals bijvoorbeeld hun Venezolaanse collega's. Brazihë heeft nooit een Batista gehad, een Trujillo, een Perez Jimenez of een Peron, die naar de Zwitserse banken gerend zijn met koffers vol dollars. De corruptie op kleinere schaal bestaat echter wel en sedert de militairen het monopoUe van de macht hebben, is het met sprongen uitgedijd van een handwerk tot een industrie. Er is tegenwoordig zelden een financieel schandaal, waarbij niet een paar van deze militaire goudvinken betrokken zijn. De zwendel en het gekonkel zijn het meest opvallend bij het Ministerie van Openbare Werken, zoals geïllustreerd werd bij de miljoenenzwendel in verband met het project voor de brug over de Rio Niteroi. Douceurtjes van bescheidener omvang voor gunsten bij het verlenen van overheidscontracten zijn niet ongewoon. In ten minste één geval werd geld met een luchtje eraan uiteindelijk gebruikt voor de financiering van revo-

lutionaire groepen. Een lid van het bevrijdingsfront, een ambtenaar die onder de revolutionairen bekend stond als de 'Brave Burger', kreeg opdracht het geld op een Zwitserse bank te deponeren, maar besloot aan het spaargeld van zijn baas een meer vaderlandsHevende bestemming te geven. Uiteindelijk kwam hij in het centrum van de inlichtingendienst van de marine terecht. Hij werd onderworpen aan een marteling met elektrische schokken terwijl hij ondersteboven hing, hij sloeg door en vertelde alles wat hij wist. De 'petite histoire' van het regime houdt het erop dat zijn bekentenis een van de oorzaken was van de beroerte die president Costa e Silva plotseling trof. In feite werd het verhaal echter gesust. De regering weigerde hem in januari 1971 vrij te laten als deel van de losprijs voor de ontvoerde Zwitserse ambassadeur en er werd geen bevredigende verklaring gegeven voor de herkomst van de twee miljoen dollar die de Brave Burger aan de guerrilla's overgedragen zou hebben.

Corruptie Geraffineerder vormen van corruptie, zoals het misbruik van invloed zijn standaardpraktijken geworden. Grote maatschappijen, zowel buitenlandse als inheemse, concurreren met elkaar in het huren van generaals en kolonels als public-relations-chefs, om invloed te kunnen uitoefenen op het verlenen van 41

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen