VU Magazine 1973 - pagina 66

m

"l/ZJ

VRIJE UNIVERSITEIT TE AMSTERDAM De Subfaculteit der Sociaal-Culturele Wetenschappen vestigt de aandacht op een bij haar bestaande vacature voor

lector in de leer der internationale betrekkingen Het lectoraat heeft een plaats en functie binnen de studie politicologie. De vacature is ontstaan door scheiding van een tot dusver gecombineerde leeropdracht politicologie en leer der internationale betrekkingen. Taakaanduiding Het geven van wetenschappelijk onderwijs en het verrichten van wetenschappelijk onderzoek op het gebied van de internationale betrekkingen. Vereisten • Gepromoveerd, bij voorkeur op een onderwerp uit de internationale betrekkingen • Kennis van en belangstelling voor moderne ontwikkelingen in de sociale wetenschappen • Inzicht in de samenhang der sociale wetenschappen, en in de rol van de leer der internationale betrekkingen in de polemologie • Didactische bekwaamheid • Bereidheid tot participatie in en bevordering van het democratiseringsproces binnen de subfaculteit Gegadigden dienen in te stemmen met de grondslag van de Vrije Universiteit.

^^^^•M^

"^-^r^^^i^-

Aan diegenen die belangstelling voor deze functie hebben, en aan hen die op mogelijke kandidaten de aandacht willen vestigen, wordt verzocht zich voor 1 maart 1973 te richten tot de voorzitter van de voorbereidingscommissie. Prof. Dr. G. Kuypers, Koningslaan 31 -33, te Amsterdam. Bij hem kan ook telefonisch informatie worden ingewonnen : 020 - 71 85 43 (faculteit) en 02159 - 43 22 6 (thuis).

Nog steeds komen er aanvragen binnen voor het februari-nummer van 1972 waarin het onderwerp Euthanasie werd behandeld. Het nummer is inmiddels uitverkocht. Het titelverhaal is echter herdrukt en verkrijgbaar door storting van f 1,50 op gironummer 6327 t.n.v. Vrije Universiteit Amsterdam onder vermelding: Euthanasie.

magazine

het hoogst. In de oorlog zag je het suikerverbruik in ons land teruglopen; de caries ging mee. Eén ding is niet meerte ontkennen: suikerhoudend snoepgoed is de aartsvijand van ons gebit. We zien de verandering in de snoepgewoonten niet als een zaak van korte adem. Daarvoor is het snoepen te veel een sociale verworvenheid geworden, waaraan allerlei psychologische achtergronden zijn verbonden. De research gaat niet langer in de richting van het snoepen zelf, maar naar de vraag waarom oma, opa, vader en moeder snoep geven aan kinderen. De tandartstarieven zijn hoog, akkoord, er zijn misschien ook wat 'rotte peren' aan de boom, die moeten eraf. Maar wat is er aan de hand? Zijn de tandartsrekeningen hoog, of moet de patiënt veel betalen? En waarom moet hij veel betalen? Omdat hij snoept. Hier in de gang liepen van de week een paar kinderen van een van de medewerkers. Ze hadden geen gaatjes. Die kinderen krijgen geen snoep en dan is de tandheelkunde niet duur. Dat is ook de fout in het verhaal van de Consumentengids. Er wordt wel ergens gezegd dat er minder moet worden gesnoept, maar dat had de kern van het verhaal moeten zijn: de sleutel waarmee het probleem moet worden opgelost. Als er, opgebouwd vanuit de jeugd, vermindering van het snoepen zou optreden, dan zou ook het marktmechanisme veranderen. Dan zouden de tandartsen misschien wat minder gemakkelijk hun wachtkamers vol krijgen. Ik wil met nadruk zeggen, dat de tandartsen op het ogenblik bepaald geen misbruik maken van de situatie. Ze zouden wel tien keer zoveel kunnen vragen, want de marktsituatie is er nu eenmaal. Ze kunnen vragen wat ze willen en het wordt betaald ook. Wanneer door vermindering van het snoepen de markt zou veranderen, zou je naar een veel gezondere situatie toe gaan, waarin ook de 'rotte peren' het moeilijker zouden krijgen. Dat alles hangt af van de medewerking van de patiënt; hijzelf maakt het duur en het gaat niet aan, de hoogte van de tarieven uitsluitend op de tandartsen af te schuiven. Ik zeg dit niet om de tandarts vrij te pleiten. Met de conclusies van de Consumentengids ben ik het in grote lijnen eens: er moet meer openheid en meer uniformiteit komen. Er is echter ook een kant van de patiënt. U bedoelt dat er bij caries bijna altijd sprake is van eigen schuld van de patiënt? Een kind van vier jaar heeft net zoveel caries als zijn moeder hem geeft. De Nederlandse kinderen vergaan van de gaatjes. Wanneer

12

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen