VU Magazine 1978 - pagina 173

nl magazine 39

Voorzover ik kan onderscheiden wordt dit element praktisch genegeerd, waar het samenwonen gerealiseerd wordt. De partners onttrekken zich aan historische, nog wat anders als traditionele, gemeenschapsvormen en daaraan gehechte normen. Het komt mij voor dat daarmee gebroken wordt met een belangrijk, zo niet fundamenteel element van het samengaan van de voor het leven rijp geachte man en vrouw. Lieden die samenwonen vinden gewoonlijk dat deze normen onvoldoende ruimte laten en rekening houden met wat zij samen willen, met negering van officiële huwelijkssluiting. Daaraan zijn te zware eisen verbonden, het perkt vrijheid in en sluit in de eventuele narigheid van echtscheidingen , nog steeds (te) slecht geregeld. Behoren deze bezwaren te worden aanvaard of moet onderkend worden dat de betrokkenen nog niet rijp zijn voor een geordende plaats in de maatschappelijke structuren en of wordt de gemeenschapszin ondergeschikt gemaakt aan individualisme? Evenzeer zal te toetsen zijn of de gemeenschap praktisch, uitgaande van een levensvisie, aanleiding geeft tot zulk een radicaJe ombuiging van de éénwording van man en vrouw, met de daaraan verbonden plaats in de samenleving, die zich onderscheidt van die van een man en vrouw afzonderlijk. En vooral het vieren van de éénwording met alles wat daaruit ten gunste daarvan volgt, lijdt bitter door het gaan samenwonen. Het hiervoor zoeken naar ordeningen die thans nog niet bestaan, komt mij voor niet het echte levensgeluk ten goede te kunnen dienen, of daarvoor de weg te kunnen ontsluiten. Wie zich er wel voor inspannen gaan, zo vermoed ik, uit van een geschonden visie op wat het huwelijk in de schepping mag wezen, ,,eikaars leven delen, staan voor elkaar", met behulp van vooral ouders. Mijn gevoelen is nl. dat het zoeken naar nieuwe huwelijksstructuren is in-

gegeven door en aanpassing zoeken aan verschijnselen die zich manifesteren en niet in de allereerste plaats wordt getoetst aan de geschapen orde. Graag opheldering over deze aantekeningen, waarvoor mijn dank, P. W. Postema, Hoogeveen Antwoord: Veel jongeren kiezen op het ogenblik voor samenwonen, althans in bepaalde kringen. Voorzover ik de heer Postema begrepen heb, komt dit hiervandaan dat zij er nog niet aan toe zijn, de verantwoordelijkheden, die die huwelijkse staat met zich meebrengt, te aanvaarden. Zijn mening is, dat deze mensen, wanneer zij nog niet aan trouwen toe zijn, ook niet moeten gaan samenwonen. M.a.w.: de huwelijksopvattingen, zoals deze in de traditionele opvattingen geformuleerd zijn, zijn op zich genomen goed. Wanneer mensen zich hierin niet kunnen vinden, dan dienen deze mensen z/c/ize//te veranderen. Ik zelf geloof ook niet, dat het samenwonen een blijvende en gelijkwaardige vervangingsvorm van het huwelijk kan zijn. Mijn bezwaren tegen het samenwonen heb ik geformuleerd in mijn boekje ,,Over liefde gesproken" (uitgave Voorhoeve, Den Haag, m.n. de pagina's 2036, 55-60). Ik denk, dat wanneer de heer Postema deze bladzijden leest, veel van mijn standpunten duidelijk zal zijn geworden. Maar toch denk ik, dat we het probleem anders moeten benaderen, dan hij stelt. Veel jongeren zijn bang om te trouwen, omdat zij zoveel mensen in het huwelijk hebben zien verongelukken. De echtscheidingscijfers liegen er tegenwoordig niet om. Alsje op een kruispunt van wegen veel auto's op elkaar ziet botsen, dan kun je zeggen, dat het hieraan ligt, dat de meeste autorijders slechte chauffeurs zijn. Maar op een gegeven moment

kan een verstandig mens op de gedachte komen, dat het ook wel eens aan het kruispunt zou kunnen liggen; dat er bijv. op een bepaalde kruising verkeerslichten zouden moeten komen, m.a.w. er moet een revisie van het kruispunt komen. Zo zijn ook veel mensen van mening, dat het huwelijk, zoals wij dit kennen, dringend aan revisie toe is. Dat betekent niet. dat wij het huwelijk zelf gaan afschaffen o.i.d., maar dat wij komen tot andere vormen van huwelijksbeleving. De vraag is hierbij: welke revisie? Als we dit goed zouden weten, dan waren we al een heel eind verder. Ik zelf denk, datde emancipatie van de vrouw een belangrijk gegeven is, dat in de traditionele huwelijksmoraal op een onvolkomen wijze verwerkt wordt. De vrouw die zich verdrukt voelt, loopt gevaar in haar huwelijk. Maar ook de man, die er aan wennen moet, dat zijn vrouw emancipeert. Verder gaan veel huwelijken kapot aan een te grote mate van beslotenheid. De huizen hebben geen achterdeur meer, waardoor vrienden en kennissen zomaar kunnen binnenlopen. Ik denk dat ook een heel belangrijke taak voor kerken en andere instanties bestaat in het organiseren van huwelijksvoorbereidingsgesprekkringen en praatavonden voor gehuwden. Het huwelijk is m.i. nog steeds de beste samenlevingsvorm voor man en vrouw. Maar wie niet blind is voor de tegenwoordige werkelijkheid zal inzien, dat dit instituut momenteel in ernstige mate bedreigd wordt. Vandaar dat een van de grondstellingen in mijn boekje was: ,,dat het huwelijk zeer goede toekomstmogelijkheden heeft, maar evenals ieder maatschappelijk instituut dringend revisie behoeft, wil het kunnen overleven" (a.w. pag. 40). J. Rinzema, Soest

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen