VU Magazine 1979 - pagina 453

Uü magame 11 vrij vroeg stadium het oor kregen van bepaalde groepen militairen die zeer bezorgd waren over de toenemende spanningen binnen de samenleving. Uitbarstingen zoals de rellen in Bandung (augustus 1973) en Jakarta (januari 1974) werden door hen serieuzer genomen dan door de technokraten. Die gaven als antwoord in het 2de vijQaren plan ('74-'79) weliswaar een grotere nadruk op de sociale infrastrukturen (onderwijs, volksgezondheid en velerlei kredietprogramma's), maar door een overhaastige planning en de te grote geldstromen (waarover men door de olieprijsstijgingen ongedacht kon beschikken) heeft dit in veel gevallen meer korrumperend gewerkt dan dat het de kwaliteit van die sektoren heeft verbeterd. Tot voor kort waren de technokraten ervan overtuigd dat de hindernissen die bekend waren geworden meer een kwestie van procedures waren dan van strukturele verhoudingen binnen de samenleving. Ook binnen de eigen universiteit en binnen de christelijke gemeenschap heeft het nog lang geduurd voor men oog kreeg voor deze kant van de problematiek. Diskussies op basis van onderzoeksresultaten en een boek als ,,Small is Beautifiil" hielpen wel maar ze waren zo in strijd met wat men zelf de laatste jaren had ervaren. Toen ik in 1969 kwam waren er nog maar een paar docenten die op een brommer naar hun werk kwamen, in 1979 was de tweede parkeerruimte al te klein voor de honderden motorfietsen van studenten. Een enkele docent heeft nu een auto. Via een speciaal kredietprogramma konden een 40-tal medewerkers (academici en administratief personeel) een eigen huis kopen. Allemaal bewijzen van tastbare vooruitgang van de eigen groep. Dit betrof natuurlijk niet alleen de christenen, maar gezien enkele historische faktoren behoren, verhoudingsgewijs, wel veel christenen tot de bevolkingsgroep die in materieel opzicht erg geprofiteerd heeft van de ekonomische groei van de laatste jaren. Ruwweg kan men zeggen dat veel christenen (althans op Java) in de steden wonen; tot de salaris-ontvangende kategorieën behoren en gezien hun relatief beter onderwijs in het verleden ook oververtegenwoordigd zijn in de hogere sociale groepen. Het is dus alles bij elkaar genomen wel begrijpelijk dat uit deze groep niet veel kritiek naar voren kwam. Dat dit toch gebeurde en eigenlijk beter geformuleerd en eerder (maart, 1976; konferentie Kerk en

Samenleving van de Raad van Kerken) dan bij sommige andere groeperingen (waar het vaak een kwestie van frustratie was over het zich achteruit gesteld voelen) is dan toch bemoedigend.

Rol Satya Wacana Satya Macana heeft binnen deze ontwikkeling van bewustwording een kleine maar wel belangrijke rol kunnen vervullen. Ter voorbereiding van het derde 5-jaren plan heeft een hoge leger instelling een aantal instituten van diverse wereldbeschouwelijke achtergrond gevraagd om bijdragen te leveren voor de invulling van het beleid (niet in technische zin maar meer qua richtlijnen). Voor de prot.-christelijke groeperingen werd Satya Wacana gevraagd om deel te nemen. Op grond van groot verantwoordelijkheidsgevoel als - christen Indonesiër heeft men binnen Satya Wacana, naast andere zware taken, zo serieus mogelijk geprobeerd een eigen visie (die in tal van opzichten kritisch bleek) te formuleren. Het stemt dan ook tot voldoening dat althans in de formele resultaten die nu als programma voor het 3de 5-jaren plan zijn neergelegd, zoveel gedachten uit de rapporten van Satya Wacana zijn terug te vinden. Natuurlijk staat Satya Wacana als liliputter binnen dit land machteloos bij de uitvoering van al die plannen, maar het laat tenminste zien hoe men als instelling van hoger onderwijs tracht mee te denken over de richting die de sociaal-ekonomische ontwikkeling in eigen land zou moeten gaan. Samenwerking V U Een samenwerking met de Vrije Universiteit en met name met de Ekonomische Fakulteit zou in theorie heel

Gebouw Sociale Wetenschappen Satya Wacana

vruchtbaar kunnen zijn. Of dit in de praktijk ook zo zal blijken zal erg afhangen van de wijze waarop men zich van V.U.-zijde opstelt. Als het alleen zou gaan om ,,Satya Wacana te helpen" dan lijkt het niet erg zinvol. Het gevaar is dan erg groot dat men de antwoorden van hier aan hen wil opdringen. Maar als het aan V.U.-zijde ook als eksperiment wordt ervaren en men bereid is om uit de situatie daar, die men dan van binnen uit heeft leren verstaan, konsekwenties te trekken voor houding en beleid hier, niet alleen als individuele christen maar ook als instelling van hoger onderwijs die inhoud probeert te geven aan een eigen doelstelling, dan zou zo'n samenwerking kunnen uitgroeien tot een unieke kans om op heel direkte en tastbare wijze gestalte te geven aan de eigen opdracht voor de beide zusterinstellingen. Voor Satya Wacana kan dit kontakt betekenen dat men niet in een isolement komt, niet alleen wat betreft wetenschappelijke opvattingen en theorieën, maar ook en misschien vooral in de relatie tot de islam en bepaalde ideologieën. Voorde V.U. zou deze samenwerking kunnen betekenen dat men bij alle inspanning die men zich getroost om in de eigen wetenschappen vorderingen te maken, gedwongen wordt om de relevantie van dit bezig zijn niet tot eigen samenleving te beperken maar dit steeds in een groter perspektief te betrekken. Hierdoor kan de V.U. nog meer dan gelukkig nu ook het geval is, gestimuleerd worden om ook binnen de eigen Nederlandse samenleving die kritische rol te spelen die men zo graag als voorwaarde stelt aan de partner in de Derde Wereld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen