VU Magazine 1983 - pagina 488

als baas die we van de noodzaak van deeltijdbanen moeten overtuigen." Een laatste vraag aan Margit Boer: zijn vrouwen betere gynaecologen dan mannen? Nadenkend: ,,Nee, niet per definitie, maar soms begrijp je een vrouw beter dan een man dat kan. Het gaat echter ook andersom: als vrouwelijke gynaecoloog heb je ook met mannen te maken, bij voorbeeld bij kinderloosheid. Dat is voor veel mannelijke patiënten ook niet makkelijk, ik denk dat het wél wat uitmaakt bij buitenlandse vrouwen. Hun echtgenoten verbieden ze vaak de hulp van een mannelijke arts in te roepen. Helemaal consequent is dat overigens niet, want in het land waar ze vandaan komen heb je in de regel ook geen vrouwelijke artsen. Buitenlandse mannen hebben bij een mannelijke arts vaak het idee dat deze aan hun vrouw, hun bezit, komt. Om vervelende situaties te voorkomen zorgen we altijd dat er in het geval van een mannelijke arts, ook een vrouw bij is."

Macho Omdat zij nog niet zo lang aan de VU werkt, is het voor Thea Dukkers van Emden moeilijk zich een oordeel over de gang van zaken aan universiteit en ziekenhuis te vormen. Haar benoeming is een uitvloeisel van de pool vrouwenstudies. Door de universiteitsraad werden in 1981 vijf formatieplaatsen vrijgemaakt voor onderwijs en onderzoek op het gebied van de positie van vrouwen. Eén van de negen deeltijdbanen werd uiteindelijk aan de medische faculteit, concreter, het Huisartsen Instituut toegewezen. Thea Dukkers van Emden werkte eerst als huisarts. Ook zij heeft de bekende ervaringen: bij een visite keken de patiënten steeds achter haar rug of de dokter er niet aankwam. Hoe zou het komen, vroegen we haar, dat mannelijke artsen of patiënten zo vreemd tegen vrouwelijke artsen aankijken? ,,lk denk omdat dat niet in het beeld past dat men van vrouwen heeft. Vrouwen zijn in hun ogen in de eerste plaats zorgende wezens. Chirurgie is bij uitstek een macho-vak. Trouwens,

alle snijdende vakken zijn mannenvakken. Daartegenover staan dan de verzorgende vakken, zoals kindergeneeskunde, anaesthesie en psychiatrie. Gynaecologie bevat beide elementen en zit er dus eigenlijk tussenin." Ook Thea Dukkers van Emden constateert barrières die er voor vrouwen bestaan op weg naar een medische carrière. De Wet Gelijke Behandeling verbiedt dat vrouwen op grond van hun vrouwzijn niet tot een bepaalde opleiding worden toegelaten. Toch gebeurt dat nog veel, maar het is heel moeilijk dat met feiten aan te tonen. Een ander probleem ontstaat wanneer vrouwen een kind willen. De opleiding tot specialist duurt een aantal jaren. In die tijd mag slechts.drie maanden studieverlof worden opgenomen. Als alles volgens plan verloopt kun je net in die tijd bevallen. Als je langer wegblijft dupeer je je collega's, want zieken mogen niet vervangen worden. Zwangere vrouwen zijn dus niet erg populair bij hun collega's. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het tekort aan kinderopvang.

,,lk had, na langdurige behandeling, de echtgenoote van een Amsterdamsch patriciër kunnen verzekeren, dat zij van een ernstige gynaecologische kwaal, waaraan zij vele jaren had geleden, genezen was. Zooals dat in die jaren toen gebruikelijk was, diende ik bij den aanvang van het nieuwe jaar mijn rekening in. Enkele dagen later kreeg ik den echtgenoot van mijn expatiënte op bezoek. Nog zie ik hem de kamer binnenkomen, mijn nota tusschen duim en wijsvinger, van de linkerhand geklemd. Nog hoor ik den geïrriteerden toon waarop hij mij verweet, dat ik, een vrouw, hem een rekening had durven sturen even hoog als die van welken raannelijken arts dan ook. ,Hoe komt u op het denkbeeld!' riep hij, één en al verontwaardiging. ,U moest toch stellig weten, dat niemand er aan denkt om vrouwenarbeid even hoog te betalen als werk dat door mannen wordt verricht.' ,Hebt U dan', vroeg ik doodkalm, ,toen mevrouw Uw echtgenoote inderdaad ernstig ziek was, minderwaardige en daarom goedkoope medische hulp voor haar gezocht? Ik vermoed, dat het u in de eerste plaats om goede hulp te doen was. Ik dacht, dat gij U daarom tot mij, de eenige vrouwelijke doctor in Nederland, hadt gewend.'" Vrouwelijke artsen hadden het honderd jaar geleden ook niet makkelijk. Aletta Jacobs, want zij is de schrijfster van dit stukje, was de eerste vrouwelijke arts In Nederland. In haar boek,,Herinneringen" (uit 1924) staan nog meer aardige voorbeelden.

410

Aletta Jacobs, Nederlands eerste vrouwelijke arts

vu-Magazine 12 (1983) 11 december 1983

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen