VU Magazine 1985 - pagina 518

^

Nederlandse arts werkt een jaar m Pakistaans ziekenhuis

'Persen, anders roep ik je schoonmoeder!' De Nederlandse arts Chris Bangma (26) had na zijn afstuderen belangstelling voor een opleiding tot 'tropenarts'. De baantjes voor pas afgestudeerde artsen liggen echter niet voor het oprapen. Chris Bangma zocht daarom naar een stage in het buitenland en vond die — dank zij financiële hulp van onder andere de VU — in een ziekenhuis in Sialkot, aan de oostgrens van Pakistan. Zijn belevenissen uit een land dat op de 37e onafhankelijkheidsdag aankondigde dat het inwonersaantal van 95 miljoen in 37 jaar zal verdubbelen, volgen hieronder.

Chris Bangma Negenennegentig namen heeft Allah. Negenennegentig pogingen om Gods persoonlijkheid te omschrijven. Om te laten zien wat Hij voor de mensen die Hem dienen kan betekenen. Honderd zou een mooi rond en vol aantal zijn geweest, maar het schijnbaar opgewekte dualisme in dit getal weerhield mensen ervan het te gebruiken. Bovendien wordt elf of een veelvoud daarvan nogal eens gebruikt om goede en schone zaken te tellen. Allah laat zich op negenennegentig manieren door zijn gelovigen kennen. Honderd min één gezichten van God. Ze wisten beter wat ik zou kunnen dan ikzelf. Ze hadden hier wel vaker mensen uit het buitenland over de vloer; verpleegsters, studenten, doktoren... Ze gaven ze allemaal een taak en een boel vrijheid om te

doen wat ze op hun weg vonden. Ze kenden het verloop van enthousiasme naar kritiek, van kritiek naar teleurstelling, van teleurstelling naar gelatenheid, van gelatenheid naar aanpassing en wisselwerking. Ik had dat nog niet ondervonden, ik begon bij het enthousiasme. Mijn werkterrein: de afdeling vrouwenchirurgie, zo'n dertig vrouwen bijeen, en de operatiekamers voor grote en kleine ingrepen. Ik voelde me heel verantwoordelijk. Er was veel te spitten in de tuin van Allah. De tweede avond deed ik mijn eerste keizersnede. Met plezier in de ogen lepelde dokter Hamm voor mij het meisje uit de baarmoeder; het huilde meteen, zo zenuwachtig was het. Hij vindt het leuk, die jonge mensen van overzee, hij zit hier al ruim dertig jaar als missionaris van de Amerikaanse Presbyteriaanse Kerk. De zusters noemen hem Papa, de dokters hebben groot respect voor hem. "There is no shortcut to experience" zeggen ze na een kritiChris Bangma (midden) en zijn collega's aan het bed van een patiënt

sche opmerking. Dokter Hamm voorziet hen van veel recente medische lectuur. Over twee jaar verlaat hij het Memorial Christian Hospital. Een ziekenhuis dat haar bestaansrecht in de eerste plaats ontleent aan de lage kosten voor hen die de dure medische zorg niet betalen kunnen. En zolang er voor die grote groep in de maatschappij van overheidswege geen voorzieningen getroffen worden, heeft de missie "oude stijl" in dergelijke instellingen naast de in opmars zijnde nieuwe wegen van ontwikkelingshulp zeker nut. Het ziekenhuis zoekt naar vervangers in de vrouwengeneeskunde en chirurgie. Maar in Pakistan is er geen te vinden die deze intensieve baan voor het geboden loon op zich wil nemen. En de overheid geeft geen verblijfsvergunningen meer uit voor buitenlandse artsen. Toch moeten er mogelijkheden zijn. Bij voorbeeld om voor drie maanden een specialist te krijgen, die tevens de jonge welwillende doktoren hier het nodige kan leren. Overigens is er veel waardering voor de inzet van de druppel op de gloeiende plaat. Dokter Hamm kreeg onlangs een onderscheiding van de overheid. Dat is iets heel bijzonders, hier als buiten-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen