VU Magazine 1988 - pagina 253

milieleden dan, 'déze ...I', waarop de meest verschrikkelijke verwensingen volgden, Als er bij mij iets niet goed ging, was de reactie heel anders; dan waren patiënt en familieleden veeleer begaan met mijn lot." 'Stom', zeiden ze dan, 'we waren te laat; zelfs in handen van Wim de Jong ging 't mis.'" "Daarmee wil ik natuurlijk bepaald niet zeggen dat, wanneer je je maar communicatief opstelt, je makkelijker 'wegkomt' met een gemaakte fout. Daar ligt voor mij de nadruk niet. Die ligt, zoals ik al zei, op het zoveel mogelijk voorkómen van complicaties, missers en fouten, door het openstaan voor contact. En als je dan toch een fout maakt, moet je de consequenties daarvan ook ten volle aanvaarden." "Ik heb het persoonlijk ervaren, toen ikzelf een fout maakte; er althans een gevaarlijke situatie was ontstaan waarin ik de hand had gehad. Toen ik dat ontdekte dacht ik maar één ding: ik moet er naar toe. Éérst naar die mensen toe. Éérst met ze praten. Met de billen bloot. Open en eerlijk." "Dan blijkt bovendien dat zo'n open, communicatieve houding nog een ander positief gevolg heeft. Want natuurlijk sta je als arts op zulke momenten bloot aan de neiging tot vluchten en ontwijken, tot verdoezelen waarover juist op dit moVU-MAGAZINE—JUNI 1988

ment weer veel gepraat wordt. Maar toegeven aan die overigens zeer menselijke neiging is absoluut onmogelijk als je een goed contact met die mensen hebt, van ze bent gaan houden."

'

Dr. Wim de Jong: 'geen geheimpjes'

/\

Is je een contract aangaat-ik noem dat een contract met een patiënt: de afspraak om te gaan behandelen, c.q. de behandeling te ondergaan - dan heb je een vertrouwensrelatie opgebouwd, je hebt elkaar in de ogen gekeken. Als er dan tijdens die behandeling iets anders gaat dan was voorzien of bedoeld, dan geldt je eerste zorg de patiënt en de familie, en niet de mogelijke consequenties voor jezelf. Dat is essentieel. En als je zó naar die mensen toegaat en je zegt: 'ik moet eens even rustig praten', dan is hun reactie: 'gut, wat vervelend, dokter, hoe lossen we dat op?' Dat biedt een basis om de fout te herstellen en de behandeling voort te zetten." "En als ik dan zeg: 'dit rapporteer ik', dan is hun reactie vaak: 'dat hoeft u voor óns niet te doen.' Op zo'n moment moet je dus zelfs gaan uitleggen hoe vanzelfsprekend en belangrijk het is om dergelijke voorvallen te rapporteren, en dat zoiets nu eenmaal regel is." "'t Is eigenlijk heel simpel: ze moeten je kennen,

Al

19

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen