VU Magazine 1990 - pagina 13

Riskante geschiedschrijving GERTJ. PEELEN

Literaire collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog; een onderwerp dat menigeen blijft boeien. Want wat bewoog die foute schrijvers: opportunisme of frustratie, pure slechtheid of ideologische overtuiging? Tussen rancune en doctrine schuilen de nodige nuances. "Nee ik verdom het. Ik had aantekeningen gemaakt om U heel de perfiede structuur van dit prul duidelijk te maken. Maar het is mij te vies. Alles wordt in dit boek verkwanseld en verroddeld." Met dit citaat van de foute schrijver Albert Kuyie als motto, denkt Adriaan Venema in een inleidend woord vooraf zich in te dekken tegen te verwachten kritiek op zijn boek. "Ik realiseer me", voegt Venema behulpzaam toe aan deze zinsnede, "dat een beoordelaar van mijn studie met genoegen dit citaat ook als een pijl op mijzelf kan richten." Hoezo?, "' ^ zal de lezer bij het inzien van dit 600 pagina's dikke dossier zich in eerste instantie afvragen. Want wat men de schrijver ervan ook mag verwijten, niet dat hij - anders dan Kuyle die, blijkens het citaat, bij nader rfS»^ inzien van een voorgenomen karwei afzag zijn werk niet heeft gedaan. Dat werk is dan het onlangs verschenen tweede deel van de driedelige serie 'Schrijvers, uitgevers & hun Adriaan Venema: collaboratie', dat van Venema 'De blinde vlek. harde kern' als titel mee kreeg. Na Foto: Klaas Koppe VU-MAGAZINE—JANUARI 1990

11

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen