VU Magazine 1992 - pagina 23

zou doen als ze een mongool verwachtte. En twee van de negen zouden de mongool houden. De een zei; "Ik wil een kind omdat ik voor iets wil zorgen. Ik wil ook best voor een mongooltje zorgen." De ander, die als groepsleidster m de zwakzinnigenzorg heeft gewerkt, lichtte het zo toe: "Mongolen zijn best gelukkig. Ze zijn vaak heel vrolijk en heel stout. Ze zijn heel gevoeHg voor stemmingen. Daarmee kunnen ze je ook enorm treiteren, omdat ze aanvoelen watje zwakke punten zijn. Maar ik denk datje van een m o n gool net zoveel plezier kunt hebben als van een gewoon kind."

Lijden Dat is het dilemma van de bloedtest. Mongolen lijden niet. Het zijn de ouders die lijden. Z o ' n kind is een schaduw over hun bestaan. En wat zal er van het kmd terechtkomen als ze zelf dood gaan? De cijfers liegen er niet om. Meer dan de helft van de huwelijken sneuvelt in de eerste jaren na de geboorte van een gehandicapt kind. In Parijs wordt vijftig procent van de gehandicapte kinderen in een kindertehuis gestopt en nooit meer door hun ouders bezocht. Uit het gesprek dat ik had met Henk Jaspers, de directeur van de Van Koetsveldschool, blijkt ook dat veel ouders een geestelijk gehandicapt kmd slecht kunnen accepteren. Vooral als het wat groter wordt, weten ze niet hoe ze met hem om moeten gaan. Jaspers; "Die kleintjes bij ons in de peutergroep, die zijn wel heel aandoenlijk, maar die boefjes uit de oudste groep ..." Mongolen heten toch van die vroUjke kinderen te zijn? Jaspers;"Mijn collega's zeggen; die aardige blije mongool van vijftien jaar geleden, die bestaat niet meer. Ze hebben nu allemaal gedragsproblemen. De maatschappij is zo gecompliceerd geworden dat ouders zelf het hoofd nauwelijks boven water kunnen houden. En dan nog zo'n kmd!"

Incest

SCHOOLDIRECTEUR HENK JASPERS

hebben op een gehandicapt kind. Negen van de elf zeiden dat ze de test graag zouden willen laten doen als ze zwanger werden, omdat ze de geboorte van een kind met een open ruggetje zouden willen voorkomen. Zes van hen zouden de zwangerschap ook laten afbreken als het een mongool was, hoe verdrietig ze een abortus ook zouden vinden. Eén zei dat ze absoluut niet wist wat ze

Lang praat Jaspers over kindermishandeling en incest. Verhalen waaruit blijkt datje het levensgeluk van een gehandicapt kind niet los kunt zien van de ouders. Als de school vermoedt dat een kind thuis misbruikt wordt, is het moeilijk om zekerheid te krijgen. Geestelijk gehandicapte kinderen kunnen dat met goed vertellen. "We hebben een leerlingetje van vijfjaar, waarvan we vermoedden dat ze geestelijk mishandeld en seksueel misbruikt werd door haar ouders. De vertrouwensarts heeft dat vermoeden bevestigd. Dat kind is nu net bij de ouders weggehaald." Als Jaspers de school laat zien, stormt dit meisje op mij af, slaat haar armen om me heen en roept; "Dit is mijn mamma, dit is mijn mamma!"

21 vu MAGAZINE JANUARI 1992

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen