VU Magazine 1994 - pagina 383

TB

was de Siamees in Noord-Amerika veruit de populairste kortharige showkat. Toen Amerikaanse en Europese fokkers besloten dat de kat een tengerder uiterlijk moest krijgen, ging het mis. O m in de prijzen te vallen bij een tentoonstelling diende een Siamees dus een heus fotomodeUenuiterlijk te hebben. Siamezen met een lange, spitse, wigvormige kop en een plat voorhoofd kwamen in zwang - totdat de fokkers de grens van het betamelijke overschreden. Het ras stortte ineen omdat de genetische basis onder de nieuwe Siamezen veel te zwak was. De dieren werden uiterst gevoelig voor allerhande kwaaltjes en verdwenen uiteindelijk van het showtoneel. De lijst met mogelijke erfelijke afwijkingen bij rashuisdieren is lang. Bij honden behoren ademhalingsproblemen (afgelopen zomer stikte in ons land een boxer die te lang op het strand in de zon had doorgebracht), ontstekingen door veel te diepe huidplooien, heupdysplasie, epilepsieaanvallen en uitpuilende ogen tot de belangrijkste kwalen. De tijd dat de neus van een Pekinees kort werd gehouden door met de vingernagels het neusbeentje te breken (een oud Chinees gebruik) is voorbij, maar Jan Grommers vraagt zich in alle ernst af of sommige honden nog wel als zodanig door het leven kunnen. "Wat wij met honden doen, is zo langzamerhand wel heel extreem. Het is overduidelijk dat het vermogen van bepaalde honden om een normaal leven te leiden hieronder te lijden heeft. Sommige doorgefokte rashonden, dat zijn net kinderen. Ze hebben zo'n infantiele aanblik, die bolle kopjes; in feite een foetuskop die je ook wel ziet bij onvolgroeide dieren die als preparaat worden gebruikt. We hebben honden die in grootte variëren van uw Maltezertje tot een Ierse wolfshond die hier nog boven de tafel uitkomt. Het zijn allemaal honden - uw Maltezer is toch nog nèt geen poes - maar de karakters en de lichaamsfuncties verschillen onderling wel erg sterk. De een kan bijna niet lopen of hij is meteen buiten adem en de ander hebben we juist gefokt om hard te kunnen lopen. Of we hebben ze gefokt om te kunnen vechten of op schooteigenschappen. Zo hebben v/e ze uit hun verband gerukt."

^^^i^^HH

28

naar uit dat de fokkers zelfde munitie hebben aangeleverd voor hondebespotters. Die blijken zich, zo leert de ervaring, dikwijls op te houden in kringen van verstokte kattefreaks (en vice versa, overigens). De verschillende geaardheid van beide diersoorten is terug te vinden in de respectieve baasjes. Wie eenmaal partij heeft gekozen, komt zelden terug op zijn besluit. En cabaretier en tekstschrijver Hans Dorrestijn is misschien wel de allerlaatste aardbewoner die zich ooit tot de hond zal bekeren. "De hond is een onnut dier", schrijft hij in zijn 'Complete

Een laatste blik op de kat, opgebaard

in een Haags

Anti-Hondenboek' (Bert Bakker, 1989). "Het paard zet zich in voor onze samenleving, de koe, het schaap, het varken zelfs, maar de hond? Nooit. De maatschappij laat hem onverschillig. Een betere wereld laat hem koud. Als politieknecht valt hij pacifisten aan die alleen maar de vernietiging van de aarde willen voorkomen. O o k is hij zeer gebeten op idealisten die iets willen ondernemen tegen de woningnood. (...) Ik hoef nog maar één vraag te stellen om het negatieve karakter van de hond te illustreren. Kent u bijvoorbeeld in uw woonplaats een hond die zelfs maar lid is van de vrijwillige brandweer? Welnee, hij ziet nog liever de hele stad afbranden. Er zijn niet voor niks zo veel honden die Fikkie heten."

crematorium.

Karikatuur

"De vraag luidt: is er voor de hond nog wel ruimte om hond te zijn? O m die vraag te beantwoorden, zou je eens naar je eigen hond moeten kijken. Is het dier zoals ik het nu zie nog wel een dier naar zijn aard? Als ik een hond om me heen wil, dan wil ik een echte hond, niet een plaatje met hondegedrag. Zo lang je nog een hond herkent in het levende wezen dat zich bij je bevindt, dan is er niks aan de hand. Maar als het dier toch vrij serieuze lichamelijke afwijkingen vertoont als gevolg van raskenmerken of problematische karaktereigenschappen heeft, dan moet je je toch wel afvragen of wij mensen wel zo edelmoedig bezig zijn door al die rassen te fokken", aldus Grommers. "Wat resteert er na die omgekeerde evolutie, zoals u het noemt? Overleeft de hond als hond, of als levend organisme? In hoeverre zijn al die vierhonderd honderassen nog hond? Ik denk dat daarop nog wel wat valt af te dingen. Je zou zelfs kunnen verdedigen dat het voor sommige honderassen maar beter zou zijn als ze uit hun lijden werden verlost." Door hun soms wanstaltige uiterlijk zijn bepaalde honden een regelrechte karikatuur van zichzelf. En het ziet er dus

v u MAGAZINE OKTOBER 1994

m

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen