VU Magazine 1997 - pagina 402

tafelen, zo lang zij aan twee basisprincipes blijven vasthouden: absoluut géén suiker, tenzij deze van nature en in niet al te overdadige mate in het voedsel zelf aanwezig is, en een rigoureuze scheiding tussen het nuttigen van koolhydraten en vetten. C'est tout! Voor deze scheiding heeft Montignac een wetenschappelijk klinkende verklaring. Door de sterk toegenomen consumptie van suiker en bewerkte koolhydraten, zoals witte pasta's, witte rijst en witbrood, (wat hij gerust 'een welvaartsverschijnsel' wil noemen) is bij veel mensen de alvleesklier, het orgaan dat verantwoordelijk is voor de productie en afscheiding van insuline, voortdurend overprikkeld. Als hormoon bewerkstelligt insuline onder meer dat in voedsel aanwezig vet niet onmiddellijk als brandstof wordt opgebruikt, maar eerst als vetreserve opgeslagen. De zwemband rond het lichaam wordt dikker en dikker, terwijl de lekkere trek blijft en door het teveel aan insuline zelfs toeneemt. Kortom: het lichaam gedraagt zich als de hond die, rammelend van de honger, het lang verbeide bot niet opeet maar eerst in de tuin begraaft. Koolhydraten zijn stoffen die tijdens de spijsvertering worden omgezet in glucose. Afhankelijk van de mate van raffinement van die koolhydraten veroorzaken zij een plotselinge en heftige, dan wel een meer gelijkmatige, over een langere periode uitgesmeerde stijging

40

wcs

NOVEMBER/DECEMBER

1997

van de bloedsuikerspiegel. Is er sprake van een piek, dan is de hoeveelheid insuline die door de alvleesklier wordt geproduceerd groter dan wanneer deze een gelijkmatiger stijging vertoont, en zijn de gevolgen van het gelijktijdig nuttigen van vet derhalve desastreuzer voor de lijn. Voor de consumptie van koolhydraten geldt dus: hoe geraffineerder, des te schadelijker. En daarom is het zaak, op basis van de door Montingnac verstrekte 'glycemische index', de 'goede' koolhydraten van de 'slechte' te onderscheiden en dit basisvoedsel in een zo onbewerkt mogelijke vorm te nuttigen: zilvervlies- in plaats van witte rijst, volkorenbrood en -macaroni in plaats van de witte varianten. En - arme Hollanders! - géén aardappels... Maar zelfs bij het verorberen van de juiste koolhydraten geldt, dat de opgewekte insuline voorlopig even geen vet in het voedsel mag vinden. Vet, in de vorm van vlees, vis of kaas mag pas weer wanneer het maaltje koolhydraten geheel verteerd is en de insulineproductie is stopgezet; dat is zo na een uur of drie, vier. Daarna kan de Montignacadept bij wijze van spreken ongestraft een pond roomboter naar binnen werken; zonder onderliggende boterham, wel te verstaan!

maken." "Ach", zegt ze, "jullie zitten zo te zeuren over dat dieet; ik denk dat ik maar meedoe." Als even later de ober afruimt, constateert hij dat meneer en mevrouw allebei hun broodje onaangeroerd hebben gelaten en blijkbaar niet van pijnboompitten houden. We leggen het hem uit: "Jawel, maar Montignac, ziet u..." Waarop hij informeert of een kopje koffie toe dan wel mag van die meneer Montignac. "Alleen cafeïnevrij!", roepen wij in koor. Bij het vertrek doet hij ons uitgeleide met een vriendelijk "Komt u nog eens terug als u weer gewoon mag doen!" Inmiddels zijn we drie dagen verder en heeft echtgenote A. zich ontpopt tot een nog fanatiekere Montignacaan dan dochter S. En vertwijfeld begin ik mij af te vragen in welk wespennest ik mij heb gestoken. Week 2:19 - 2s augustus Ik had al zo'n voorgevoel: dinsdagochtend en precies een week na aanvang van het regime-Montignac blijft de weegschaal op 96,8 kilo steken. Het apparaat blijkt bij nader onderzoek geheel intact, hetgeen niets anders kan betekenen dan dat ik in één week tijd ruim twee kilo ben kwijtgeraakt.

Een heel gedoe dus. En lang niet in alle opzichten lekker en aantrekkelijk, zoals blijkt als ik de volgende dag een koolhydratenmaaltijd, waarvan er per week twee a drie op het menu moeten, bereid. Ik kook linzen, spoel ze af en schep ze in een pan met kokende bouillon waaraan ik selderij, peper en nog zo wat toegestane smaakmakers toevoeg. "Lekker", houdt dochter S. vol. Maar ik had toch wel graag een balletje, wat vermicelli en een vetoogje in die soep zien drijven.

Met moeite blijf ik een opkomende euforie de baas. Hoe ik het ook wend of keer, er valt voor mij niets te verliezen: of ik ontmasker Montignac als volksverlakker, of ik breng mijn gewicht terug tot een aanvaardbaar niveau. Maar eigenlijk weet ik nog niet goed aan welke uitkomst ik de voorkeur geef. En nog een ander dilemma dient zich aan: eten wij, om dit te vieren, vanavond die mooie moot tarbot met garnalen en room, of halen we de broekriem nog wat extra aan en slaan we gediscipleerd aan het koolhydraten, met volkorenspaghetti en een saus van ingekookte bliktomaat met ui en bleekselderij?

Op vrijdag blijkt de pre-occupatie met voedsel die van dochter S. en mij vaardig is geworden, een onverwachte uitwerking te hebben. Tijdens een dinertje buitenshuis, vraagt echtgenote A. ineens of die pijnboompitten in de sla eigenlijk wel mogen. "Nee", zeg ik, "maar daar hoef jij je gelukkig geen zorgen om te

Het werd het laatste, al nuttigden wij als doek voor het bloeden die avond een extra glas wijn. Dat wijn mag van Montignac - in de eerste fase één glas per dag, daarna, met de Franse slag, wel een stuk of drie, vier - verzacht veel, zij het dat ik het voorlopig zonder jonge borrel als mijn favoriete aperitief moet

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen