In de schaduwe des doods - pagina 94

!

!

S6

gaan had. Hij verslond nog het mysterie imn het lijden van den rechtvaardige niet. Zoo scheen God hem dan onrechtvaardig gestraft te hebben. En dat knn Job niet zetten. Zijn God was rechtvaardig, dat stond bij hem vast. Maar waarom lei God hem dit raadsel dan niet uit? Daar was al zijn worstelen om. Job stond in opstand met heel zijn ziel, maar het was Job ten minste om den levenden God te doen.

En dat was nu juist het verschil met zijn redeneerende vrienden. Die kenden hun lesje prompt van buiten. Lijden was straf. Job was in bitter lijden; dus onderging Job een harde straf. Straf was evenredig aan iemands zonde. Zoo moest dus Job, die exemplair gestraft wierd, ook exemplair gezondigd hebben. En dat rekenden ze Job, die van weedom des harten verging, nu op hun vingers voor. o, Die koude, dorre redeneerders En dat noemde zich dan nog vrienden En dat moest dan heeten, dat ze gekomen waren om hem te ver!

troosten

I

Ze legden Job op de pijnbank.

Was nu Job een benepen, lafi'e ziel geweest, dan zou hij zich dit hebben laten aanleunen. Maar zoo was Job niet. Job vond in zijn hart den onverwinlijken moed, om tegen dat dorre, holle geredekavel met al den ernst van zijn God zoekend hart in te gaan. Hij weerstond ze. Krimpende van pijn zette hij ze op hun plaats. Het rag van hun redeneering scheurde hij met het oplichten van zijn vinger. En als dat vertroosten moest heeten, nu, dan zei hij het hun aan, „dat ze moeilijke vertroosters waren." Meer nog, hij zei er bij, dat als zij op den aschhoop zaten en hij, Job, ware gekomen 'om hen te vertroosten, dat hij het dan heel anders zou hebben aangelegd. „Ik," zoo zegt hij, „zou geen woorden tegen u samenhoopen neen, ik zou met mijn hoofd niet over u schudden; maar ik zou u versterken met mijn woord." En legt nu Job, met dat zeggen, den vinger niet juist op de wonde van deze wreede manier van vertroosten? Woorden ophoopen, ja, dat konden deze troosters zonder hart. Zich aan Jobs smart vergapen. Hun woordenrijkheid aan Job luchten. Hem laten hooren, hoe vroom ze spreken konden, en wat prachtige phrases ze aan elkander konden lijmen, en onder dat alles zich in hoogheid des harten boven den arme verheffen En die Bildads en Zofars leven nog. Als uw hart verscheurd ligt en uw ziel bloedt, dan komen ze bij n binnen met een deftig gelaat, en houden u een ellenlange toespraak, die uit gemeenplaatsen en teksten en vrome phrasen aan elkander is ;

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen