In de schaduwe des doods - pagina 115

:

107 Zoo nu was het onder ons, ten minste in den Woeitijd van het Calvinisme, niet, en niet dan bij uitzondering gevoelde men aan ziekenverpleging buitenshuis behoefte. De liefde van de huisgenooten ouderling stond toen op zooveel hooger peil, en vooral de moeder nam zoo hooge plaats in. Want hoe eenvoudig de stille huismoeder ook in haar doen en haar laten scheen, en hoe weinig ontwikkeld ze ook in literarisch opzicht was, ze stond hoog in de kennisse van al wat tot het „binnenshuische" leven behoorde. Een bed zacht te schudden; de kussens zoo te leggen, dat de pijnlijke leden rust vonden; voor warm en toch niet te te zwaar dek te zorgen het licht in de ziekenkamer te temperen zorgen voor frissche, versche lucht; op teedere wijze een gepasten drank gereed te maken, of een licht voedsel toe te bereiden en dant bij dat alles innemend van toon, zacht deerniswaardig in haar optreden te wezen; o, dat alles gold als een soort familietraditie voor het ziekbed, die van geslacht op geslacht onder onze huismoeders over;

;

;

ging-

Men

ging zoo weinig uit; men woonde meer in de binnenkamer,, men voor het raam zat; en zoo keerde zich het oog en de zin en de vraag van het hart naar binnen; naar den binnenkant van het huislijk leven en bracht het op dat terrein tot zoo hooge volkomenheid een volkomenheid daarom te heerlijker, omdat de verleiding van er zichzelf in te zoeken niet bestond. Zulk een stille huismoeder dacht er nauwelijks aan, dat Jezus gezegd had „Zooveel gij dit aan den minste mijner broederen gedaan hebt,, zoo hebt gij dit Mij gedaan." Ze deed het zonder er veel bij te denken. Uit innerlijken drang van deernis en plichtsbesef. En daardoor kon zij tot die velen behooren, die Jezus zeggen laat „Wanneer hebben wij U krank gezien en U bezocht?" Want immers zij juist zijn de edelsten van ons geslacht, die een schoon leven der liefde leiden, zonder zelf te weten, hoe hoog ze staan, en die juist door dit niet te weten voor veel geestelijke zonde zijn bewaard.

dan

dat

;

;

:

En

toch

zij

men

niet onbillijk.

Immers wie buitenshuis

verpleegt, heeft toch weer iets, waarin zij kan staan. moeder thi;is verpleegt nooit anders dan haar eigen man,

geestelijk hooger

Immers

het kind dat ze onder haar hart gedragen heeft,

of een vader die haar inwoont. Hier ontkiemt dus de liefde, die haar wonderen aan het ziekbed moet toonen, uit de bloedsbetrekking, uit de liefde, die reeds in het hart aanwezig was. De natuurlijke liefde en de liefde om Christus' wil vloeien bier ineen. of

bij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen