De gemeente gratie - pagina 14

HET OP TE LOSSEN VRAAGSTUK.

10

wat we thans voelbaar en als dat van de gemeene gratie niet een uitspinsel van boekengeleerdheid is, maar de poging van Christus' kerk weergeeft, om, bij het licht van Gods Woord, een antwoord te geven op een uiterst belangrijk, maar niet minder diepzinnig en ingewikkeld vraagstuk, waarvoor een iegelijk die meeleeft en nadenkt, elk oogenblik zelf in de wereld, in zijn kerk, in zijn omgeving en in zijn eigen hart te staan komt. Telkens en altoos weer eenerzijds de niet van ons af te zetten indruk van een doodelijke zonde die rondwaart, maar zoo, dat de eigen leven en tot in zijn eigen hart; en

zijn

verstaanbaar wilden

maken

hoe een leerstuk

is,

algemeene toestand ons toch nog meevalt, en van den anderen kant de indruk van een reddende Goddelijke genade, maar zoo, dat haar vrucht en uitwerking ons

teleurstelt.

Voor dat probleem, voor dat vraagstuk staan we nu eenmaal, en men ruimt het niet uit den weg door de iets maar niet veel, althans in het minst niet genoeg zeggende opmerking, dat de wereld wel slecht, en de

maar dat de personen, die ge ontmoet soms beter dan dan hun leer zijn. Dit is wel zoo, maar het geeft geen oplossing, want ook die personen zijn óf kinderen der wereld óf zonen der kerk, en door hen persoonlijk van die wereld of die kerk te isoleeren, snijdt ge den band tusschen mensch en mensch, tusschen geslacht en geslacht door, en wordt tot het geven van elke levensbeschouwing onbekwaam; of het moest dan die alles verstuivende levensbeschouwing zijn, kerk wel goed

hun omgeving

is,

of slechter

die er op neerkomt, dat het alles enkel

persoon aan hebt,

maar

zijn vrijen wil, d.

w.

z.

aan de personen hangt, en

den

in

dat ge eigenlijk geen levensbeschouwing

alleen het bestaan van eindeloos uiteenloopende personen, of

beter gezegd, individuen

bij

u zelven vaststeldet. Met die ten deele ware

tegenwerping vordert ge dus hier geen stroobreed. De feiten in het leven

veranderen er niet door. En zoolang ge een belijdenis vasthoudt, die door de telkens wederkeerende feiten in het leven regelrecht weersproken wordt,

moet wel van tweeën één gebeuren: verliest, óf

ook dat ge, aan

uw

werkelijkheid een sluier hangt,

om

noch het één noch het ander tegelijk

erkent,

dat Gods

óf dat ge het geloof

aan

uw

belijdenis

belijdenis vasthoudende, opzettelijk voor de

haar niet

wil,

te zien.

maar en aan

En wie

nu,

met

ons,

zijn belijdenis kleeft,

en

voorzienig bestel in de werkelijkheid uitkomt,

weigert daarom in die tegenstelling te berusten, en voelt zich gedrongen,

met

die

feiten

denken en haar die

feiten

gemeene

der werkelijkheid voor oogen, te onderzoeken,

om

te zien,

zijn belijdenis

dieper in te

op wat wijs ze zich tegenover

handhaaft. Dit nu leidt ons rechtstreeks tot het leerstuk der

gratie, overmits het juist dit vergeten en verwaarloosd hoofdstuk

onzer belijdenis

is,

waarin voor

dit

punt zich de oplossing aanbiedt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen