Ad Valvas 2006-2007 - pagina 406

A D

PAGINA 12

AP VALVAS 29 MAART 2007

R E IVI

>Lentjes

>Griff

)jm-olibi

>De tafel van 274-1911

Dwaling

De pannen pruttelen nog op het fornuis, de tafel wordt gedekt. Ad Valvas belt wekelijks rond etenstijd aan bij een Uilenstede-bewoner, om de voorbije dag te bespreken. Deze keer deed Charlotte Dierckxsens (26) open. Wat schaft de pot? "Ik ben pizza aan het maken voor de drummer van mijn bandje die straks langskomt. Zelf heb ik lasagne gegeten van eergisteren. Ik heb net een nieuwe oven, vandaar dat ik allerlei ovengerechten maak. Er zit een speciale crispy-functie op, maar dat kan ik iedereen afraden. Het kostte me vijftig euro extra en je zou er in vijf minuten een extra knapperige pizza mee kunnen bakken, maar je krijgt er alleen maar slappe pizza's van." En waarom bak je apart een pizza voor die drummer? "Hij komt uit Utrecht om hier te repeteren. De vonge keer had hij niks gegeten, dus heb ik dit keer gebeld of ik voor hem mocht zorgen. Dit is de derde keer dat we repeteren met het bandje. We zijn met drie man en moeten nog een naam bedenken." Hoe zijn juilie bij eil<aar geltomen? "Het is eigenlijk een bandje om mijn liedjes heen. Ik componeer liedjes op de piano, maar met bas en drum erbij komen de nummers beter tot hun recht. Sommige liedjes krijgen meer tempo en kracht, andere worden meer bluesachtig. Met alleen pianobegeleiding zijn het gewoon pianoliedjes."

Is dit je eerste bandje? "Nee, ik zing al jaren. Ik zat lange tijd in een rockbandje in Brabant. Toen ik in Amsterdam ergotherapie studeerde, ging ik op zoek naar een nieuw bandje, maar dat was niet te vinden. Er zijn te veel mensen die zeggen dat ze kunnen zingen. Goed kunnen zingen is niet voldoende, een Barbiepopje krijgt eerder de kans om het daadwerkelijk te laten horen." Ben je toen niet gewoon alleen gaan optreden? "Ik heb de afgelopen jaren vaak op bruiloften gezongen. Dat doe ik samen met

een jongen uit dat vroegere bandje. Het is een lekkere bijverdienste naast mijn werk als ergotherapeut. Ook heb ik een keer alleen gezongen in Bitterzoet. Ik was trots dat ik het deed, maar vond het ook erg eng. Ik was tenslotte gewend om met zes man op het podium te staan. Daarnaast heb ik liever iemand anders die piano speelt. Ik kan wel goed zingen, maar mijn pianospel is wat minder. We zoeken dus nog een pianist!" TEKST EN FOTO: LILIAN ROOS

>Cordelia 0 ^ . AO t

QibU

Vraag: wie heeft er bedacht dat alleen mensen die reeds met succes een bètastudie afgerond hebben, de weg moeten kunnen vinden in het Wis- en Natuurkundegebouw? Waarom moetje als Letterensukkel eerst onverrichter zake vijf ingangen af voordatje überhaupt binnen bent? Waarom die pasjes om de deur open te krijgen, bètamensen? Mogen alleen de echtgemotiveerden jullie gebouw binnen? Is dit jullie idee van selectie aan de poort? Maar ook als je eenmaal binnen bent, wordt het er allemaal niet makkelijker op. Het WN-gebouw is namelijk ingedeeld volgens hetzelfde principe als piraten hanteren voor het verstoppen van hun buit: alles is onvindbaar, behalve voor mensen die al weten waar het ligt. Dit verklaart overigens ook waarom ik laatst een half uur heb lopen zoeken naar kamer 0-450 (nuttige tip: het is op de vierde verdieping) maar wel altijd praktisch blindelings café de Stelling weet te bereiken. Natuurlijk kwam ik onderweg een heleboel mensen tegen aan wie ik de weg kon vragen. Bij 37 van hen heb ik dat ook daadwerkelijk gedaan. Maar, en dat is volgens mij ook iets typisch van bètamensen: ze kunnen de weg wel vinden, maar niet wijzen. Of onze begripslijnen zijn met compatible, dat kan ook. Als ik iemand de weg wijs, gaat dat gepaard met veel hand- en armgebaren. Het komt namelijk vrij zelden voor dat ik daadwerkelijk weet waar iets ligt, maar om de informatiebehoevende dan toch met teleur te stellen, wijs/armflapper ik min of meer in de richting van waar ik vermoed dat hij/zij ongeveer moet zijn. Soms zeg ik er dan nog iets bij, in de trant van "die kant op" of "daar ergens". Dientengevolge verwart het mij als iemand aanwijzingen begint te geven waann woorden als "links" "rechts" "naar boven" en "honderd meter" voorkomen. Kortom, ik dwaalde maar zo'n beetje rond door die rare lange gangen, en langs al die witte deuren met 'Pas op! Giftige stoffen' erop. Voeg daaraan toe dat ik uiteraard weer een vorm van schoeisel droeg die er, cryptisch genoeg, niet voor gemaakt is om mee te lopen en zie daar, rampspoed geboren. Kunnen ze in het WN-gebouw niet van die loopbanden maken, zoals op Schiphol? De lengte van de gangen leent zich daar buitengewoon goed voor. Misschien is het ook een idee om plattegronden uit te delen aan hulpbehoevenden. En om bordjes op te hangen waarop staat waar de dichtstbijzijnde uitgang is. Ja, want je wilt ook weer weg. Daphne Lentjes is alumnus van de VU en doet voor een groot deel van het jaar archeologisch onderzoek in Zuid-ltalle,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen