Kerkverband.

Sedert eenigen tijd gaan er van zekere zijde stemmen op, die bezwaar maken tegen enkele uitdrukkingen, zegswijzen of voorstellingen door den hoofdredacteur van dit blad over eenige godgeleerde stoffen door den druk gemeen gemaakt.

Een enkele is zelfs van oordeel, dat de ouderlingen hierop behooren toe te zien. Formeel nu hebben we hiertegen niet de allerminste bedenking.

Liefde voor de waarheid, voor de eere Gods en voor de kerken, en evenzoo liefde voor den broeder, die men acht op een of ander punt te dv/alen, kan zelfs gebieden, dat men in zulk een geval op meer dan ééne wijze protesteert en waarschuwt.

Ook bestaat er geen twijfel over, of de hoofdredacteur van ons blad zou te allen tijde bereid worden gevonden, om zich óf te verantwoorden, óf waar hem ongelijk bewezen werd, zijn oordeel te wijzigen.

Dat het oordeel der kerken ten deze competent is, staat evenzoo boven allen twijfel.

Niet dat men daarom op alle slakken zout moet leggen, of iemand vangen moet in een woord. Maar als het beginselen raakt, is ook o. i. zwijgen volstrekt niet altijd geoorloofd.

Wel mag men hierbij één ding niet vergeten; en dat is, dat elk kerkverband rust op zeker kerkelijk akkoord, en derhalve alleen in zooverre bindt, als dit akkoord een band aanwijst.

Een eenparigheid van gevoelen, die zich tot alle punten in den omtrek, en zelfs tot de wijze van uitdrukking uitstrekt, is in de kerk op aarde nimmer bedoeld noch bereikt.

Steeds hebben de kerken begrepen, dat er stukken waren, waarvan in geen geval tweeërlei meening kon worden toegelaten; maar ook dat over andere stukken nog niet dat volle, heldere licht was opgegaan, hetwelk den één recht zou geven, om den ander uit te sluiten,

We behoeven slechts aan de Supralapsariërs en Infralapsariërs te herinneren, om duidelijk te maken, hoe ook onze Gereformeerde kerken zelfs op lang niet zoo onbeduidende punten tweeërlei meening hebben vrijgelaten.

Evenzoo was het met het geschil der Voetianenen Coksianen,

En zoo is het ook nu nog op tal van punten, waaromtrent lang niet allen eenstemmig denken, en waarover toch de kerken nooit een beslissend oordeel geveld hebben.

Natuurlijk betwist niemand dat de kerken desvereischt niet het recht zouden bezitten, om allengs op een of meer van zulke punten tot nadere formuleering der Belijdenis te komen.

Komen eenmaal, onder Gods genade, onze kerken weer tot hooger geestelijken bloei, dan zal dat o. i. op meer dan één punt zelfs moeten geschieden.

Dan echter zal het onderwerp, waarmede zulk een punt in verband staat, in zijn geheel moeten overzien worden, en zal het kerkelijk oordeel eerst kunnen volgen, nadat over zulk een onderwerp genoegzaam licht is verspreid, zoodat de verschillende inzichten in goede orde en in juiste formuleering tegenover elkander zijn komen te staan.

Of nu dit laatste met opzicht tot de definitie van de Theologie als wetenschap, de in den Doopeling te onderstellen qualiteit, de aggregatorische of organische opvatting van het Lichaam van Christus, het uitgangspunt der rechtvaardigmaking, en zooveel meer, reeds het geval is, blijve thans hier buiten bespreking.

We wenschten met deze opmerking alleen op zekere mildheid in de practijk der vaderen te wijzen.

Doch dit neemt in het minst niet weg, dat een ieder ten deze handelen moet naar zijn overtuiging.

Wie bij de kerken klagen wil, klage bij de kerken.

Of ook wie dien weg te lang acht, kan zich tot Deputaten wenden.

Er zijn toch vanwege de kerken Deputaten benoemd, om toezicht te houden op de Theologische faculteit der Vrije Universiteit.

Oordeelen nu deze Deputaten dat één of meer hoogleeraren dezer faculteit uit het goede spoor gaan, dan ligt het ongetwijfeld op hun weg om hierop inspraak te maken. En men kan er zeker op gaan, dat Directeuren en Curatoren der Vereeniging voor Hooger Onderwijs op Gereformeerden grondslag, vollen ernst zullen maken met elke bedenking die tegen het onderwijs aan de Vrije Universiteit, als in strijd met de Gereformeerde beginselen, mocht worden ingebracht.

Zij weten het toch, aan de handhaving dier beginselen hangt haar toekomst.

Zoo staan er zelfs twee wegen open, om wezenlijk of ondersteld kwaad te stuiten.

Beginselen moeten ons heilig zijn.

Slechts zie men, eer men hiertoe overgaat, wel toe, voor tvelke beginselen men opkomt, en tegen welke beginselen men zich overstelt.

Vergissing ware hier heilloos!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen