De Ongevallenwet.

De Ongevallenwet, op wier afkondiging in het Staatsblad men over eenige maan­ ve den hope mag hebben, is ook voor onze e kerken van beteekenis.

Tot dusver hebben ook de diaconieën onder de gevolgen van de bedrijfsongevallen niet zelden zwaar geleden.

Al moet toch dankbaar erkend, dat de groote industrie allengs gewoon was, voor de slachtoffers vah zulke ongevallen, en voor hun nagelaten betrekkingen, op kleiner of ruimer schaal te zorgen, zóó was het niet met het heirleger van onze kleine werkgevers.

Niet, alsof er in de groote industrie meer hart spreekt, en alsof de kleine werkgevers d zich door onbarmhartigheid kenmerkten.

Bij beide waren de mannen zonder hart en met hart dooreengemengd.

Maar dit was het verschil, dat de groote 'werkgevers een veel breeder organisatie voor hun bedrijf hadden, en beschikten over veel grooter kapitaal. Dit maakte, dat zich de ongevallen over grooter aantal werklieden verdeelden; dat zij op die wijs een soort verzekering in eigen boezem konden tot stand brengen; en dat het voorschot aan geld, dat hiertoe meermalen vereischt werd, voor hen minder bezwaar opleverde.

De kleine werkgevers daarentegen hadden slechts een enkel maal met ernstige ongevallen te kampen, doch werden, als zulk een e ongeval voorkwam, zoo ze effectief helpen wilden, at dan ook veel dieper in de beurs aangetast, dan de groote, en misten de mogelijkheid om in zulk geval deze posten over vele jaren om te slaan.

Wie werkte met 5 werklieden, en er dan even komen kon, werd, wilde hij bij een ernstig ongeval afdoende hulpe bieden, feitelijk ge­ e dwongen 6 werklieden 'sweeks te betalen, ­ terwijl hij slechts van S man dienst had. En dat juist kon zoo kleine zaak niet lijden.

En nu is het wel waar, dat premiebetaling bij een verzekeringmaatschappij ook den kleinen werkgever helpen kon, zoodat hij, met voor elk zijner 5 werklieden ongeveer f 10, — 'sjaars premie te betalen, dat gevaar van zijn bedrijf kon afwenden; maar men vergete niet, dat zelfs / 50 'sjaars aan premie op menige kleine zaak, die nauw-r lijks het hoofd boven water kan houden, , reeds en zwaar drukt; en men bedenke vooral, hoelang, uit verkeerd begrip van Gods Raadsbesluit, juist in onze kringen tegen deelneming aan het verzekeringsbedrijf bedenking bestond.

Eerst nu deze bedenkingen geweken zijn, en de zegen van het vereenigingswezen ook onder ons meer algemeen erkend wordt, had dit kunnen beteren. Doch dan bleef nog altoos het bezwaar bestaan, dat men zeif in zoo kleine zaak ƒ 50 meer uitgaf, terwijl men concurreeren moest met een anderen kleinen werkgever, die dit geld in zijn zak hield.

Doch hieraan juist zal nu een einde komen. De wet zal thans eiken werkgever, groot of klein, tot het verzekeren van al zijn werkvolk tegen ongevallen verplichten. Zoo komen de uitgaven voor allen gelijk te staan en levert de concurrentie geen bedenking meer op.

Komt er dus voortaan onder de werklieden, die tot onze kerken behooren, een ernstig ongeval voor, dan zal de getrofifene tot aan zijn dood toe verzorgd zijn, en goed verzorgd zijn, zoo hij er het leven afbrengt. En komt hij om, dan zullen zijn weduwe, zijn kinderen, en zelfs zijn moeder, zoo hij haar roodwinner was, althans een levensbestaan hebben.

Dit nu is voor onze Diaconieën een rechtmatige verlichting.

Het was onrecht, zoo dikwijls de ongeallen der industrie de lasten der Diaconieën wamen verzwaren.

Gevolgen van dien aard moet het berijf, en moet niet de Diaconie voor haar ekening nemen.

De vraag is nu slechts, ofook die andere verlichting zal komen, die in uitzicht is gesteld door de zoo vurig begeerde Pensioenregeling voor invalide en oude werklieden, straks door weduwen-en weezenpensioen gevolgd.

Ook die last moet van onze Diaconie worden afgeschoven. Hij hoort bij de Diaconie niet.

Iemand te gebruiken zoolang zijn kracht arbeid kan afleveren, en, als hij op is, hem aan de Diaconie te endosseeren, is onrecht.

Dit mag niet.

Het is daarom van het hoogste belang, dat zoo spoedig mogelijk ook die andere regeling tot stand kome.

Dan zullen onze Diaconieën eerst vrij adem kunnen halen, en, mits ze zich dan niet weer verloopen in de oude stichtingen-liefhebberij, die al hun middelen uitput, zullen de middelen beschikbaar blijven, om te doen wat eigenlijk de hooge taak der Diaconieën is, om namelijk verarming onder de broederen te voorkomen, en zich op allerlei gebied als orgaan der dienende liefde in naam van den Christus

Consolator aan te bieden.

Zoover zijn we nog niet.

Maar mits we volhouden, zal het ook daartoe komen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen