Dereenigingsleben.

TE VEEL IN EENS.

Er wordt voor allerlei Christelijken arbeid ieder jaar, j% haast iedere maand en iedere week, heel wat gevraagd aan geld en goed en arbeid. Ieder, die echt meeleeft, moet voor tal van doeleinden meebetalen of er, misschien zelfs bovendien, aan meewerken. Kerk, school, zending, jongeliedenvereeBiging, ziekeninrichting en wat niet al vraagt om steun in allerlei vorm. Het aantal aanvragen neemt voortdurend toe en ge kunt wel zoo nu en dan eens een paar zaken met elkander van bevoorrechte plaats doen verwisselen, om nu eens uw arbeidskracht en, als zij zoo mag genoemd worden, uw geeikracht te coucentreeren op deze, dan weer op die zaak, al naardat de nood bet eiscbt, ge ontkomt er maar moeilijk aan, en zeker niet met een gerust geweten, dat uw budget voor allerlei gaven ten bate van den Christelijken arbeid voortdurend stijgt en dat steeds meer beslag gelegd wordt op uw tijd en uw geld.

Het is verre van ons, dit op zichzelf als een kwaad te beschouwen. Door geven voor Christelijken arbeid, mits een goed beleid er bij plaats vinde, wordt niemand arm, persoonlijk niet, maar verarmt ook een volk niet, eer stijgt het er door in levenskracht in menigerlei zin.

Nadrukkelijk zij echter gezegd, dat ook bij het geven evenals bij bet vragen om gaven, goed beleid moet voorzitten. Wie maar ia bet wilde weg geeft zooveel als hij op een zeker oogenblik missen kan^ doet niet verstandig, want hij kan zoodoende voor het geval komen te staan, dat zijn hulp gevraagd wordt voor een zeer nuttige en noodige, ja dringende zaak, maar dat hij niet beschikt over meer dan hij gewoon is voor minder en meer nuttige taken dooreen in een bepaalde periode te geven. Wie geven wil, niet maar naar opwellingen, naar telkens tot hem gerichte vragen, maar met inachtneming van de bestaande behoeften, zoodat hij hec eerst en het meest geeft daar, waar het eerst en het meest noodig is, dient naar een min of meer vast plan te werk te gaan.

Maar aan de andere zijde dienen zij, die vragen, evenmin in het wilde weg te vragen, zoodat het geld weggevischt wordt voor zaken, die zeer goed zijn, maar niet van dien dringenden aard, dat tal van andere aangelegenheden erom moeten wachten. Ook moet men de gelden niet op zoodanige wijze bijeenzamelen, dat de kosten der inzameling niet in goede verhouding staan tot de waarde dsr gifien. Ook hier moet een zeker plan zijn, moet althans meer samenwerking zijn dan onderlinge tegenwerking, met welke laatste het volkomen gelijk staat wanneer men maar in het wilde weg vraagt, zonder rekening te houden met de rangorde der noodzakelijkheid der dingen.

Er wordt hier niet in de eerste plaats gedoeld op de inzamelingen, die over het geheele land elkaar doorkruisen en geschieden voor doel einden, die óf nationaal zijn, oi door de plaatselijke krachten niet verwezenlijkt kannen worden. Voor dit soort inzamelingen bestaat een centraal bureau, hetwelk bet inzamelen voor verschillende doeleinden concentreert, met de bedoeling, de kosten tot een minimum te beperken en te voorkomen, dat een onevenredig groot aandeel der door de Caristelijke liefckdigheid opgebrachte gelden terecht komt in de zakken der spoorwegmaatschappijen en wat dies meer zij. Het doel van dit centraal bureau is veelszins loffelijk, maar de praktijk van eenige jaren zal moeten leeren, of soms niet alleen de onkosten verminderen, maat evenzeer de milddadigheid zelf, en wel deze laatste in nog meerdere mate dan de eerste. Het zou niet bevreemden, indien menigeen, telkens denzelfden man voor zich ziende om geld te vragen, meerdere malen dien man weg zond zonder een gave dan hij voorheen een verzoek om steun onbeantwoord liet. Ais éénzelfde man tienmaal om geld vraagt, zullen we hem misschien om den anderen keer zonder gift heen zenden, maar als tien menschen succievelijk om een bijdrage komen, zullen we geen vijf ervan ongetroost laten gaan. Slechts de uitkomst van eenige jaren zal kunnen leeren, wat ia het systeem van het centraal bureau meer daalt: de onkosten of de gaven.

Maar, zooals we zeiden, hierop sloeg niet in de eerste plaats onze opmerking, maar veel meer hierop, dat in eenzelfde plaats placloos door elkaar heen en tegen elkaar in gevraagd wordt, zoodat het een wedstrijd wordt, wie het vlugst het meest weet te pompen uit — voor het meerendeel — dezelfde zakken.

Schrijver dezes denkt, terwijl hij dit neer schrijft, aan een zekere stad, in welke men bezig is aan het bijeenzamelen van gelden voor het bouwen eener nieuwe school. Het geld daar voor was er nog slechts voor een klein deel toen men begon intezamelen voor een rusthuis voor ouden van dagen, hoewel er, behalve aan een school, veel meer behoefte is aan een nieuw Kerkgebouw dan aan een rusthuis en er in beginsel reeds besloten is, tot kerkbouw overte gaan zoodra er geld voor is. Het geld moet voor deze drie dingen komen uit de zakken der Gereformeerden ter plaatse, welke voorts nog aangesproken worden voor gelden ten be hoeve van een Christelijk dagblad.

Na is het nadeelig gevolg van dit verkeerde systeem tweeërlei. Misschien zal voor alle vier de genoemde zaken het geld er wel komen, maar men mist alle zekerheid, dat het eerste tot stand gebracht wordt datgene, waaraan het meeste behoefte bestaat, en dat niet het geld wordt besteed aan dingen, die niet of althans nog niet noodig zijn. Christelijke arbeid moet geen liefhebberij zijn, waarmee ieder clubje of coUegeije zijn eigen ideetje tracht te verwezenlijken. Maar gesteld al, dat alle zaken, voor welke gelijktijdig geld verzameld wordt, even DUttig en noodig zijn, dan blijft tocb, dat bijna al die zaken veel langer op totstandkoming moeten wachten dan wanneer eerst dan een oieuffe zaak werd op touw gezet wanneer een vorige tot stand was gekomen. Stel, dat er vier zaken zijn, voor elke waarvan tien duizend gulden noodig is, dan zult ge wellicht, bij planloos door elkaar en tegen elkaar in werken, vier jaar noodig hebben om die vier zaken tot stand te brengen, terwijl, indien telkens alle kracht op een zaak werd geconcentreerd, de eerste na een jaar kon tot stand komen, de tweede na twee jaar, enzoovoort. Natuurlijk laat zich dat kwaad niet aldus juist weergeven in cijfers, maar niettemin bestaat het in zeer ernstige mate.

Er besUat echter nog een b«wa»r, bet be zwaar namelijk, hetwelk daarin gelegen is, dat de mannen, die in de eerste plaats in aanmerking komen om allerlei nieuwe zaken op een degelijken flnantieelen en anderen grondslag te iundeeren, niet zeer groot in getale zijn en zich er niet licht toe leenen, zich gelijktijdig voor verschillende nieuw op te richten zaken te spannen, zoodat, wanneer verschillende stich tingen tegelijkertijd aangevat worden, sommige ervan geheel of ten deele geleid zullen moeten worden door menschen, die niet voor de hoofdleiding in aanmerking behoorden te komen, al kunnen ze ook als tweederangs leiders uitnemende diensten praesteeren.

De twee nadeelen, die hier aangegeven zijn, achten we zoo groot, dat het onzes inziens zeer beslist moet worden afgekeurd, wanneer in een bepaalde plaats en door een bepaalden kring zooveel zaken gelijktijdig worden aangevat, dat die nadeelen niet kunnen worden vermeden. Het zij herhaald, dat bij allen Christelijken arbeid steeds in goede orde moet worden gehandeld en naar een deugdelijk plan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen