Geen duimbreed?! - pagina 251

EPILOOG

fascistische bezetters heeft opgesteld. Het 'uitroepteken' uit de titel van dit boek overweegt duidelijk. Van Roon krijgt niet helemaal gelijk met zijn stelling dat de keuze, die gemaakt werd in de eerste jaren van de bezetting, in hoge mate werd bepaald door de keuze, die men al voor de oorlog had gemaakt. In het geval van Coops kunnen we dat duidelijk waarnemen. Maar ook Blom heeft, zeker in het geval van de vu, geen gelijk. Dat er een keuze gemaakt moest worden tussen 'goed' en 'fout', tussen anti- en pro-Duits, tussen moedig en laf, was voor iedereen op de vu vanaf het najaar van 1 9 4 0 volstrekt duidelijk. Natuurlijk werd deze keuze door sommigen zo lang mogelijk uitgesteld, maar hij moest uiteindelijk toch worden gemaakt. 'Grijs' was voor de vu-bevolking hoogstens het 'Feldgrau' van de Duitse soldaten. In Bloms ogen waren de begrippen 'goed' en 'fout' niet zo belangrijk, dat zij het kader van de bestudering van de bezettingstijd konden bepalen. Het tegendeel bleek in deze studie over de vu. Blom stelde, in samenhang met zijn relativering van de betekenis van de keuze tussen 'goed' en 'fout', dat de Duitse bezetting in de Nederlandse geschiedenis van de moderne tijd niet die grote cesuur heeft getrokken als de tijdgenoten steeds hebben gedacht. Nu is het natuurlijk logisch, dat tijdgenoten de eigen belevenissen altijd overwaarderen. In dat opzicht zei Blom niets nieuws. Zelf beleefde hij als student de zestiger jaren als een diep ingrijpende breuk met alles wat daarvoor in Nederland in de eerste helft van de twintigste eeuw had plaatsgevonden. Von der Dunk wees er volkomen terecht op, dat Blom hierbij dezelfde fout leek te maken als degenen die de oorlog bewust hadden meegemaakt. Deze discussie werd gevoerd aan het eind van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig, in de tijd van scherpe confrontaties tussen links en rechts, in de tijd van de grote vredesdemonstraties. Het leek alsof de jaren zestig daartoe de aftrap hadden gegeven. Nu, aan het begin van de eenentwintigste eeuw kunnen wij dat weer heel anders zien. De meeste progressieve hervormingen op de universiteiten zijn of worden teruggedraaid, van democratisering en politieke strijd en betrokkenheid is weinig meer over, de tegenstellingen lijken geheel achterhaald. Zo beschouwd zijn de jaren zestig niet meer dan een rimpeling geweest in de doodse vijver van de Nederlandse politiek, om een geliefde uitdrukking van Blom te gebruiken. Maar wat

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen