Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 128

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

mocht: ‘Aan de familie en mijn vriendjes uit de wereld noemde ik het pi altijd de “school bij het Vondelpark” en ik gaf er hoog over op hoe een goede school het wel was. Ik schaamde mij er niets voor om op het pi te zitten.’ De enige die geen goede herinneringen heeft aan de dag dat hij werd opgenomen was Dirk: ‘Ik werd op het pi gebracht door mensen van de voogdijraad. Ik herinner me nog het donkere gebouw in de doodlopende straat aan het Vondelpark. Maar meer nog herinner ik mij het gevoel van mijn vrijheid beroofd te zijn. Dat vond ik wel het allerergste, meer nog dan niet meer in het ouderlijk gezin te zijn. Hoewel ik altijd heel ondernemend was – en ben – heb ik daar toch nooit overwogen om te ontsnappen. Pas later, toen ik op andere internaten zat, heb ik wel eens ontsnappingspogingen gedaan. Mijn ouders zijn me die twee jaar nooit komen opzoeken en ik ben ook nooit naar huis geweest.’ Maar hoe ze hun opname ook ervoeren, ze keken allen met plezier op hun pi-tijd terug. Manta zei: ‘het was nooit onplezierig op het pi. Er waren nogal wat regels waaraan consequent de hand werd gehouden. Maar als men zich binnen de grenzen van de regels gedroeg was het er best wel gemoedelijk.’ Enkelen van hen bezochten na het verlaten van de school nog enkele keren het pi, bijvoorbeeld om leerkrachten te ontmoeten of rapporten van de nieuwe school te laten zien. Gerard deed dat twee jaar na zijn ontslag: ‘Ik ben zo rond mijn zestiende nog wel eens teruggegaan naar het pi, waar ik heel vriendelijk ontvangen werd door meneer Van der Vlis. Hij vertelde mij dat meneer Eisses onlangs gestorven was en dat nu hij het “hoofd” was. Ik heb na mijn pi-tijd ook nog wel eens contact gehad met pi-vriendjes, met name met Piet en Wim, die ik ook in de Pniëlkerk (van de Gereformeerde Kerken in Nederland) tegenkwam.’ Ouders, met uitzondering van die van Dirk, schaamden zich er echter wel voor dat hun kind naar het Paedologisch Instituut ging. De ouders van Manta hielden het zoveel mogelijk geheim en bij Wim thuis spraken ze niet over het Paedologisch Instituut. Gerard meldde zelfs: ‘Mijn ouders deden in het algemeen heel krampachtig over het pi, zelfs mijn broers mochten het niet weten.’ Ondanks dat deze oud-pupillen hun opname niet als een ramp beschouwden, hielden ze in hun verdere leven dit stukje verleden wel geheim. Manta: ‘ik heb in mijn beroepsomgeving nooit over mijn piverleden gesproken en ik denk dat dit de meest verstandige houding

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 127 2e proef

127

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen