Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 161

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

160

ter was volgens Astrid het christelijk karakter nagenoeg verdwenen: ‘Het christelijke karakter van het pi was niet bijzonder merkbaar. Op school werd er waarschijnlijk wel regelmatig een bijbelverhaal verteld en ik vermoed dat we ook altijd baden voor het eten, maar zeker weten doe ik dat niet meer. Hoewel we thuis niet godsdienstig waren vond ik de christelijke rituelen zo vanzelfsprekend dat ik er geen opvallende herinneringen aan heb. Ook kan ik me niet herinneren of we de zondag een christelijke invulling gaven; ik denk van niet, want anders zou ik er toch wel iets van onthouden hebben.’ Of kinderen iets van de christelijke godsdienst meekregen hing af van de leidster of leerkracht. Had Astrid bij Simon van den Heuvel in de klas gezeten dan was haar oordeel misschien anders uitgevallen. Hij vertelde: ‘De christelijke wortels van de school waren nog wel enigszins merkbaar, en hoewel mij dat niet verplicht werd opende ik de dag meestal met een gebed en vertelde daarna iets uit de bijbel. Uit de bijbel voorlezen was onhaalbaar, zulke moeilijke teksten werden totaal niet begrepen.’ Toch werd er in die jaren tachtig bij sollicitaties nog wel gelet op de levensbeschouwelijke achtergrond van bijvoorbeeld groepsleidsters. Zo vertelde Sylvia Robert, in 1985 in dienst getreden: ‘Mijn katholieke achtergrond werd zonder spoor van aarzeling aanvaard als zijnde in overeenstemming met de eis dat groepsleiding vanuit een christelijke achtergrond moest werken.’ Voor groepsleider Lucien Pijl zorgde de christelijke sfeer in zijn tijd (midden jaren tachtig), hoewel niet nadrukkelijk aanwezig, juist impliciet voor een benepenheid: ‘Het pi is van oorsprong een christelijk instituut. Daarom werden de christelijke rituelen er nog wel in acht genomen. Bijvoorbeeld, voor het eten zeiden ze “Here, zegen deze spijze, amen.” Voor zover ik dat kan beoordelen zat daar echter weinig of geen overtuiging achter. Op zondagen werd er dan ook, althans voor zover ik me kan herinneren, geen speciale aandacht aan christelijke zondagsrituelen gegeven. Wel waren de medewerkers in het algemeen goed gemotiveerd om iets voor de pupillen te betekenen en deden ze hun werk met grote toewijding. Echter, werk in de jeugdhulpverlening kan volgens verschillende principes uitgevoerd worden en wat dat betreft had ik andere opvattingen dan destijds op het pi de praktijk was. Om het maar recht voor zijn raap te zeggen, voor mij was de sfeer op het pi te “braaf-christelijk”. De kinderen moesten vooral veel stil zijn. Bovendien vond ik dat de pupillen bespottelijk weinig zakgeld kregen.

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 160 2e proef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen