Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 163

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

162

Vergelijkbaar was de herinnering van Gerrit aan zijn verblijf in het pi dat inmiddels naar Duivendrecht was verhuisd: ‘Als we om vier uur vanuit school op de leefgroep kwamen gingen we eerst theedrinken en moest ieder kind aankondigen wat het de rest van de tijd wilde doen. Lang niet alles was toegestaan. Individuele activiteiten zoals lezen en met de Nintendo spelen waren beperkt (zie boven), terwijl samenspel en “aandacht delen” werden aangemoedigd, zonodig zelfs afgedwongen. We moesten ook leren spelen met kinderen die ons helemaal niet aanstonden. We werden als het ware gedwongen om samen (d.w.z. met minstens twee) een spelletje te doen en als we onze spelkeuze niet konden maken hakte de leiding de knoop door en gaf ons een spel dat we moesten doen. Ik heb wat dat betreft goede herinneringen aan de speelkamer, een aparte kamer vol kisten met kussens en kleden waarvan we hutten konden maken. Hier mocht je nooit alleen zijn, maar moest je altijd met tweeën of drieën spelen. Verder deden we stratego, was er een skelter, waren er klimbomen, deden we “heitje-voor-eenkarweitje”, woordspelletjes, schaken, dammen, enz. (...). Ook vond ik het erg leuk om samen met mijn twee vriendjes een bijzonder soort verstoppertje te spelen. Het kwam erop neer dat één iemand achterbleef bij een vaste lantaarnpaal, terwijl de anderen – tegen het uitdrukkelijke verbod van de groepsleiding in – tot buiten het pi-terrein gingen. Toen dit uitkwam, werden we door de leiding streng toegesproken en gestraft en mochten we een paar dagen niet buiten spelen. Nadien hebben we, onder begeleiding van de leiding, een ander soort verstoppertje gespeeld, uitsluitend op een klein deel van het pi-terrein. Maar mijn herinnering aan de geheime braamstruikenhut neemt nog steeds een van de grootste blijde plekken in mijn hart in. Tegenover het pi lag een bouwgrond..., die vormde een grote uitdaging. Mijn twee vriendjes en ik bouwden daarop samen een hut. Er stonden ook braamstruiken, wel twee meter hoog denk ik, en om in de hut te komen moest je daar onderdoor kruipen. De hut is nooit ontdekt! Helaas, een halfjaar voor mijn vertrek uit het pi is de hut gesloopt omdat er gebouwd ging worden (aan een pi-uitbreiding). Kortom, ik heb erg goede herinneringen aan de groep – waarop ik overigens slechts van 8 mei 1995 tot 24 december 1996 heb gezeten – en ik denk vol nostalgie aan die tijd terug.’

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 162 2e proef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen