Jaarboek 1926 - pagina 4

12 liefheeft, en dat voor haar 'bidt. iEjn nu is het vertrouwen «en 'zeer krachtige steun, maar zelf is het een zeer teedere zaak. Daarom werkte de beroering op kerkelijk terrein hier' en daar in ongunstigen zin op de liefde en de offervaardigheid voor onze ïïoogeschool. Niet zóó, dat onder financieel opzicht zorgen, rezen, maar wel zóó, dat hij die meer nog dan aan geld aan de onzichtbare zaken hecht, zich als in een nevel gevoelde. Wie met onze Hoogescliool meeleeft, zal dat verstaan; en die zal allicht zelf ook nog wel anderte factoren kennen, die tot nadenken stemmen. Zóó is het als men in de vlakte staat, vlak vóór het bosch, waarvan men wel afzonderlijke boomen ziet, maar dat men niet in zijn geheel met den blik kan omvatten. Daarom den berg op. Dan wordt wat tgroot scheen klein; dan 'ziet men dat de schijnbaar los daarheen geworpen boomen samen in behoorlijk verband staan; dan merkt men, dat boven den nevel, die zwaar op de vlakte ligt uitgespreid, hel en lichtend de zon schijnt; dan heft zich als vanzelf het hoofd omhoog en het hart naar boven; dan rust de blik vol vertrouwen op het blauw van het uitspansel, getuigend van Gods onveranderlijke trouw en van Zijne bewarende liefde. Wie van dit hooger standpunt de geschiedenis van het vereenigingsjaar overziet, ziet niet die geschiedenis alleen en op zichzelf, maar beschouwt haar in vei'band met de historie der voorafgaande jaren en leest dan daarin als met helder schrift, het getuigenis van Gods wondere leidingen met onze Universiteit; -die ziet niet alleen de laatst uitgeschoten! takken], maar ziet ook de gansohe kruinj, en den igeheelen stam, die gegroeid is uit de loot, {iie in 1880 uitschoot; die eMketü\t dankbaar dat de geloofsdaad, die LQ de stichting werd ondernomen, door God is gezegend, en dat reeds in gpedei vi'ucht dankbaar mag worden geroemd, terwijl het aan rijke beloften voor de toekomst niet ontbreekt. En als men zóó het geheel overziet, dan biedt ook het laatste vereenigingsjaar zelf rijke stof tot innigen dank; dan doet de overdenking van Gods weg nu al deze jaren de zorgen van het heden als het ware van zelf verdwijnen en kan ook dit relaas gedragen worden door den Geest, die Habakuk onder veel zwaarder beproevingen deed juichen: nochtans zal ik in den Heere van vreugde opspringen en mü verheugen in den God mijns heils. Het moge die Geest zijn die schrijver en lezer van dit Verslag vervult en die steeds weer en steeds meer liefde voor de Universiteit stort in de harten van allen, die in haar een werk Gods dankbaar erkennen. Opdat die Stichting groeie "en bloeie Gods Naam tot eer en ons volk tot heil.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen