Jaarboek 1928 - pagina 34

41 menten, ons scherp verzetten. Het „erfgenaamsbesef" moet niet voorden verworpen, maar opgescherpt. Reeds de gedachte, de idee der V .U. staat of ,valt ermee. Tenminste, als we niet prabeeren willen, of, en in hoeverre, de Gereformeerde gedachte voor alle wetensdhap iets te zeggen heeft, maar uitgaan van den wil, om' dat voor ons geloof en beMjden' zeker bestaande verband tusschen die twee te doen zien en uit te werken. Van bovengenoemde rivaliteit mag onder ons geen sprake zijn. De suprematie van bijzondere boven algemeene openbaring (en dus de erkenning van bet recht van de theologische faculteit om aandacht te vragen voor een patrimonium), is niet een vondst, die de theoloog als studieman aan andere studiemenschen opleggen wil, maar is voor alle faculteiten een Christelijk gemeenschappelijk geloofsbezit, dat men als Christenen meeneemt, ieder vóór dat men aan eigen werk toekomt (theologie en natuTirfilosofie). Men moet zich niet in tegenstrijdigheden verwarren. Men zegt zich te wenden van de massa met haar vlakke belijdenis, naar bet Christelijk genie, dat profeteert. Maar het Christelijk genie profeteerde altijd in de belijdenis; waar geen Christelijk genie was, kwam het niet tot een belijdenis (18de eeuw). Men toornt tegen verstandelijkheid, schematiseering (Barth enz.). Men wil weer sohrikken" voor God. Hoogstens wil men nog wel met de vaderen beven voor het bazuingeschal in den geestelijken oorlog, doc'h den „buit ver deel en" heet een geestelijke ruwheid, een zonde (Kierkegaard). Maar men ziet voorbiji den mystieken factor in de geboortegesohiedenis der belijdenis en miskent de spanning der vaderen, zoowel onder het blazen van de bazuin als bij het verdeelen van den roof (Kierkegaard). Paradoxenwellust is, als hij', EÓÓ als geschetst werd, tot beginsel verheven werd, in strijd met Pinksterfeest, dat ook klaarheid en waarheid vraagt. De liefde streeft niet paradoxaal, naar den ondergang van het denken; eerder omgekeerd. Dus kan de zoon van den vader erven; den „sprong" in „het ledige" waagt hij niet; de vaste izetel der vaderen is om zijn v a s t h e i d niet te verwerpen; al blijft de noodzaak tot plaatsbepaling altijd bestaan. Gods werk en dat van Christus en de apostelen brengt geen nieuws zonder het oude to vervullen: en het „erfgenaamsbewTistzijn" was de apologie van den vurigen Pinkstergetuige Petrus. Kierkegaards onderscheiding van ,,leer" en ,,geloof" is valsch; zijn begrippen van den leerling der „gelijktijdigheid" en van den leerling „van de tweede hand" deugen niet. En wat die „gelijktijdigheid" betreft, men moet ook hier niet van den mensch, maar van God beginnen: Christus profeteert en is onder ons aanwezig met zijn godheid, majesteit, genade en Geest. Dat is ook een ,gelijktijdigflieid", maar anders dan Kierkegaard wilde. En het eschatologisch besef heeft in het N. T. de „leerlingen der gelijktijidigheid" doen zoeken den leerling der laatste eeuw. In deze christelijke erfenis-lating en -aanvaarding worden die twee tot één; en is — om op Nietzsche

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen