Jaarboek 1934 - pagina 47

45

§ 11.

In Memoriam Ir. Joh. Krap.

Den 25sten April 1933 werd uit den kring van de vrienden van de Vrije Universiteit de man weggenomen, wiens naam hierboven staat. Op het tijdstip van zijn ontslapen vervulde hij geen bestuursfunctie in onze Vereeniging, maar jarenlang had hij haar gediend met groote toewijding en trouw. Van 1907 tot 1932 — dus 25 jaren — was hij lid van het College van Directeuren, met drie onderbrekingen van één jaar, telkens het „jaar der vrijlating", dat gevolg is van de bepaling, dat een (na 5 jaren dienst) aftredende Directeur, niet dadelijk weder herkiesbaar is. Toen hij in 1928 den zeventigjarigen leeftijd bereikte is bij eene eenvoudige huldiging onder leiding van Mr. Heemskerk, herinnerd aan het vele, dat op verschillend gebied door den heer Krap is gearbeid, buiten zijn eigenlijk gezegd beroeps- of ambtswerk. Ook bij zijn verscheiden is daarvan melding gemaakt. Daarom worde hier thans alleen gesproken van hetgeen hij mocht doen en mocht zijn voor de Vrije Universiteit. Zij had de liefde van zijn hart, en hij diende haar met de groote trouw, die hem bij al zijne werkzaamheden kenmerkte en met de oprechte bescheidenheid, die hem eigen was. Voor buitenstaanders trad hij daardoor minder op den voorgrond; hij kende zichzelven geen redenaarsgaven toe en sprak daarom weinig in het publiek; niet meer dan noodig was. Maar zij, die hem in den kring van het College kenden, waardeerden zijne adviezen en vertrouwden op zijne kennis en ervaring. Zij wisten dat hij — zooals Mr. Heemskerk het uitdrukte — in zijn denken en handelen een vaste lijn volgde, die ontsproot aan een beslist geloof in Gods openbaring, waaruit hij vaste consequenties trok. Krap was een eenvoudig Christen, oprecht en niet gecompliceerd. Hij beleefde hetgeen hij beleed; hij dacht klein van zichzelven, maar groot van Gods genade. Zelf geroerd door die genade, deed hij in zijne aanraking met anderen ook iets uitgaan van de liefde Christi, die hem dreef. In de laatste periode van zijn directeurschap was het duidelijk dat zijn lichaamskracht was gebroken; op een nieuwe periode na zijn rustjaar durfden wij niet meer hopen. Ons voorgevoel heeft ons niet bedrogen: in dat rustjaar heeft God hem afgeroepen van zijn aardsche werk en hem doen ingaan in een betere rust, de rust, die er overblijft voor het volk Gods. Hij mag rusten van zijnen arbeid en zijne werken volgen met hem. Dankbaar blijven wij gedenken hetgeen God onze Vereeniging en onze Universiteit in dezen man had geschonken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen