Jaarboek 1975-1976 - pagina 66

Universiteit met een verhandeling over het existentialistisch thema: De Mensch als Historie. Een volledige onderwijstaak aan de V.U. verkreeg Zuidema in 1954, toen de bijzondere leerstoel te Utrecht werd overgenomen door prof. dr. K. J. Popma. Zuidema was in de na-oorlogse jaren een zeer geliefd prediker en kanselredenaar. Bekendheid kreeg hij vooral als debater en publicist, die onvermoeid opkwam voor het eigen recht en de eigen roeping van de christelijke organisaties. Hierbij hekelde hij zowel de doorbraak (met name naar de Partij van de Arbeid) als ook de dreigende verkerkelijking van het christelijk organisatieleven (b.v. in het Gereformeerd Politiek Verbond). Zuidema's wetenschappelijke publikaties vertonen dezelfde polemische geest. Op wijsgerig gebied was hij een autoriteit inzake het existentialisme, terwijl hij zich ook diepgaand bezighield met de dialektische en hermeneutische theologie, als ook met het marxisme. Als mens toonde hij zich zeer nauw betrokken bij zijn werk. Iedereen wist dan ook, wat hij of zij aan een man als Zuidema had. De afstandelijkheid die in de wetenschap vereist is, heeft hier echter wel eens onder te lijden gehad. In het vuur van zijn betoog kon Zuidema niet alleen anderen maar ook zichzelf op sleeptouw nemen en werd de wens soms tot vader der gedachte. Getuige de titel van zijn boek Communisme in ontbinding. De vroegere zendeling kwam met dit al open voor zijn geloofsovertuiging uit. Ook bij zijn tegenstanders wilde hij door de voorname gevel van geleerdheid heenbreken om de grond bloot te leggen waarop de betrokkene zijn theorie gebouwd had. Anders gezegd, wat voor het oog een niets ontziende konfrontatie leek te zijn, tendeerde ten diepste naar kommunikatie. Zuidema appelleerde op zijn gesprekspartners om toch van weerszijden alle troeven op tafel te leggen. Het zou dan ook een grote vergissing zijn te denken, dat Zuidema in zijn kritiek, hoe scherp soms ook geformuleerd, negatief werkzaam was. Integendeel. Juist in zijn meest kritische analyses leefde hij, op eigen wijze, vanuit zijn zendingsopdracht. Hij proefde, hoe de meeste moderne geestesstromingen onder het mom van theoretische reflektie beslag probeerden te leggen op het hart van de mens. Welnu, dan moest ook dit diepere engagement tot inzet van de diskussie worden gemaakt. Of het nu ging om een Heidegger, een Dewey of een Marcuse, Zuidema toonde hierin zijn eenzijdigheid die tevens zijn kracht was, dat hun verborgen heilspretenties ontmaskerd werden. En dit alles met het ene positieve doel: Ruim baan te maken voor het ware heil in Jezus Christus. 64

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen