Jaarboek 1981-1982 - pagina 44

voortgezet. Sinds eind 1979 loopt die discussie al en veel wat toen in de brief d.d. 25-l-'80 van de bijzondere instellingen aan de Minister is voorgelegd is ter harte genomen en in het wetsontwerp vastgelegd. Maar niet alles. Zo spitste deze cursus de discussie zich met name toe op de betekenis van de begrippen bekostigingsvoorwaarden die tevens deugdelijkheidseisen zijn en overige bekostigingsvoorwaarden en hun werking bijvoorbeeld ten aanzien van derden. En voorts de bevoegdheidsverdeling tussen de minister, de rechtspersoon en de instellingen. Deze discussie heeft de juridische positie van de bijzondere instellingen weer eens duideUjk onderstreept en draagt daardoor zeer wezenlijk bij aan het vermijden van een langzame gelijkschakehng van bijzonder en openbaar onderwijs. De 100%-subsidieregeling en de ook om die reden door de overheid te stellen voorwaarden kunnen haast ongemerkt tot een zo verfijnde overheidscontrole leiden, dat van vrijheid van inrichting nauwelijks of geen sprake meer is.

Ter illustratie van de andere discussie die ik in het begin noemde memoreer ik eerst het artikel: ,,Hoe zien anderen het christelijk onderwijs?" van de hand van dr. Steven C. Derksen, dat in het gedenkboek van de Unie ,,School en Evangelie" - bij haar honderdjarig bestaan verschenen - opgenomen werd. In dit artikel noemt de schrijver drie bezwaren tegen het bijzonder onderwijs. De eerste richt zich tegen het isolement waarin de bijzondere school de leerling (docent) plaatst, hetgeen naar zijn mening het doel - de leerlingen naar de normen van de Bijbel te leren leven - niet dient. Zijn tweede bezwaar is van sociaal-pedagogische aard. Dit toespitsend op de problemen van onze pluriforme samenleving zegt hij dat opvoeding tot tolerantie en wederzijds begrip een belangrijke plaats in het geheel van onze onderwijsactiviteiten dienen in te nemen. Om zoals J.F. Kennedy zei: ,,to make the world safe for diversity". Een openbare onderwijsinstelling die een ontmoetingsplaats voor alle levensbeschouwelijke richtingen wil zijn zou hiertoe betere mogelijkheden bieden als een bijzondere onderwijsinstelling. Het elders wel genoemde bezwaar - dat van de kosten - wordt door de auteur niet zo zwaar genomen. Wel het verwijt van opportunisme dat aan het adres van het bijzonder onderwijs wordt gericht. Gezegd wordt dat de bijzondere school het zowel wat de docenten als de leerlingen betreft met het identiteitsprobleem niet zo nauw heeft genomen en zo de intenties geofferd heeft aan een machtsstreven. Dr. Derksen acht dit opportunisme het grootste bezwaar dat het christelijk onderwijs bedreigt. Om dit te bestrijden dienen deze scholen te kiezen en herkenbaar te zijn. In het slot verklaart de schrijver zich nogmaals voorstander van de openbare school, tegelijk de legitimiteit van de bijzondere school erkennend. Maar de voornaamste voorwaarde hierbij is dat, en ik citeer: ,,deze bijzondere school zich zo duidelijk mogelijk zal moeten profileren, dit laatste zowel wat de programma's als wat de bezetting van scholen betreft. Aan een verwaterde christelijke school waarvan een groot deel van de docenten en van de ouders de intenties en doelstellingen niet (meer) onderschrijft en waarin de programma's nauwelijks meer herkenbaar zijn, bestaat in de toekomst nog minder behoefte dan op het ogenblik." 42

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen