Jaarboek 1986-1987 - pagina 24

muleert de HOAK-nota deze laatste aldus:^) * de voorbereiding van mensen op een plaats in de samenleving met inbegrip van het realiseren van de maatschappelijke behoefte aan hoger opgeleiden * de individuele ontplooiing van de studerenden * het leveren van een bijdrage aan de ontwikkeling van de wetenschap, de techniek en de beroepspraktijk * het vervullen van een kritische functie in de samenleving. De aangekondigde beleidswijziging betreft niet de finale doeleinden, maar veeleer het intermediaire niveau van de tussendoeleinden of instrumenten. Wat de HOAKbeleidsstrategie betreft, men mag hopen dat het H.O.O.P. de HOAK-filosofie handen en voeten zal geven.') Hoe dunner het beleidsdeel van H.O.O.P. zal zijn, hoe meer hoop op HOAK! Hiermee ben ik toegekomen aan het tweede paneel van het drieluik van mijn betoog. Perspectieven voor het h.o. Wat betekent het kiezen van een HOAK-beleidsstrategie voor de driehoeksverhouding tussen overheid, maatschappij en (hoger)onderwijs? Wat is in dit verband een begaanbare route voor het h.o., en gaan w.o. en h.b.o. daarop samen op weg?! Het HOAK-beleid zal zeker de concrete relaties tussen departement en onderwijsinstellingen veranderen. Ik kom hier later op terug. Nu gaat het om een hoger abstractieniveau. In dit verband wil ik drie opmerkingen plaatsen, één ten aanzien van de rol van de overheid, één ten aanzien van het bedrijfsleven en één ten aanzien van het onderwijs. (1) 'Relatieve autonomie' Als eerste trefwoord de term 'relatieve autonomie'. Het woordje 'relatief' gebruik ik hierbij bewust om aan te geven dat mensen - zoals bijvoorbeeld Roel van Duyn recentelijk in Ad Valvas meende - zich vergissen wanneer zij de idee van de 'soevereiniteit-in-eigen-kring' tot een soort van zelfbeschikkingsrecht reduceren. Dooyeweerd c.s. benadrukten hiermee de eigen aard en de analoge normen, maar zij ontkenden daarmee geenszins de bevoegdheden van de overheid als hoedster van de aardse gerechtigheid om te interveniëren. Nu haakt het onderwijsveld gretig in op een term als 'autonomie' in het kader van deregulering, decentralisering en dergelijke. Gezien de gedetailleerde regelzucht ook zeer begrijpelijk. Sommigen willen al weer terug naar vroeger, toen universiteit en wetenschap welhaast een volstrekt eigen weg meenden te kunnen gaan. Dit zou echter te betreuren zijn, want men zou vervallen in een oude fout: het verlangen naar een absolute en ongebonden zelfstandigheid, welke indertijd leidde tot een zelfgenoegzaamheid in de 'hollebolle-gijsperiode', die in de jaren zestig uithep op groeistuipen en een daarop volgende budgettaire verslaving. Nu belooft de HOAK-filosofie wel meer beleidsruimte voor de instellingen, en te22

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen