Jaarboek 1986-1987 - pagina 41

standaarden zijn geen compromissen mogelijk. ledere universitair afgestudeerde wordt geacht in beginsel een proefschrift te kunnen schrijven en te kunnen promoveren. De in het buitenland door niemand begrepen geuzen-titel doctorandus zegt het zelfs zonder enige gêne. Academische graden zouden althans de jure niet door de tand des tij ds worden aangevreten. Tegelijkertijd is er de afgelopen decaden een ander principe het hoger onderwijs binnengedrongen: hoger onderwijs voor velen, of hoger massa-onderwijs. Externe democratisering, zoals dat in Latijns Amerika wordt genoemd, is zowel politiek geïnspireerd als maatschappelijk noodzakelijk. Recht op hoger onderwijs is een onbetwistbaar goed, en voor de handhaving van ons welvaartsniveau en onze concurrentiepositie op de wereldmarkt heeft Nederland vele goed opgeleide "professionals" nodig. Het is onontkenbaar dat zich hier een spanning voordoet. Excellentie, topkwaliteit is per definitie voor weinigen, elitair, selectief. Het principe van massa-onderwijs is voor velen, niet ehtair en niet selectief. In de praktijk zien we allerlei soms impliciete ontwikkelingen met een duidelijk compromiskarakter: het laten vallen van vooropleidingseisen, verkorting van de opleiding (twee-fasen structuur), verlaging van standaarden, volstaan met vertalingen in plaats van oorspronkelijke teksten, het facultatief stellen of verlichten van moeilijke vakken (statistiek, research methoden) en het toestaan van eenvoudiger menu's of dossier-diploma's. Het zijn evenzo vele concessies aan het ene ideaal "top-kwaliteit" tot behoud van het andere, "hoger onderwijs voor velen". Op deze wijze kan men ook het in politiek Nederland onaanvaardbare, voor sommigen zelfs onbespreekbare schrikbeeld "selectie" buiten de universitaire deur houden. We hebben tijden gekend dat iedere zichzelf respecterende H.B.O.-opleiding, van hotelschool tot sociale academie, van school voor toerisme tot H.E.A.O., streng, soms zeer streng selecteerde. In Nijenrode neemt men minder dan 20% van de zich aanmeldende candidaten aan. Alleen met betrekking tot de universiteit was dat niet acceptabel. De categorie studenten waarvoor selectie absoluut onvermijdbaar is, de post-doctorale onderzoekers, moesten zelfs onder de titel assistent-inopleiding tot personeelsleden van de universiteit worden gepromoveerd om geselecteerd te kunnen worden. Dat alles tot bescherming van de heiUge koe van de gelijke kansen. Een schijn-bescherming overigens, want het is natuurlijk een illusie te denken dat met toelating zonder selectie de ongelijke kansen op grond van uiteenlopende studiekwaliteiten, of die nu door heriditaire dan wel door opvoedings- en cultuurverschillen worden veroorzaakt, zouden worden teniet gedaan. Bovendien is het de vraag of het tijdig weerhouden van een studie waarvoor men niet gekwalificeerd of capabel zal blijken te zijn niet humaner en sociaal meer verdedigbaar is dan de gewoonte dit de student na jaren vergeefse moeite en aanmodderen zelf te laten ontdekken. Het wordt tijd het "gelijke kansen'-principe bij de toelating tot bepaalde vormen 39

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen