De Vrije Universiteit na Kuyper - pagina 63

3. Fin de Siècle

Kuyper is dood

Gisteren hebben ze hem begraven Weg is hij, weg voor goed

En ik moet over hem schrijven. Ons tijdschrift moet over hem een

artikel hebben, of zooal geen artikel, dan toch ten minste enkele

bladzijden. In het eerstvolgend nummer. Ik besef dat het zóó moet. Ik

biUijk ook, dat men mij de taak toewees, om er voor te zorgen, dat het

geschiedt. Ik mag niet weigeren

Maar ik kan niet ordelijk schrijven, nu niet, over Kuyper. Het is een

poespas in mijn bewustzijn. Ik wil nu ook niet schrijven. Ik heb deze

week zooveel ik maar even kon de eenzaamheid gezocht. Elke stoornis

haat ik, tot mijn huisgenooten toe zijn mij haast een hindernis in deze

dagen. Bij brokstukken stuwen de gevoekprikkels van dit sterven mij

telkens weer de voorstellingstrossen van een kwart eeuw lang door het

hoofd. Ik kan ze niet beheerschen, ik probeer het ook niet eens. Nog

eenmaal, nu door zijn dood, zooals zoo tallooze malen tijdens zijn

leven, nu voor het laatst, heeft hij mijn heele ziel in beroering gezet.

Door zijn woord heb ik mijn Heiland gevonden, door zijn wetenschap

ben ik wijsgeerig van een hybridischen brekebeen tot een harmonisch

geheel geworden, door zijn staatswerk ben ik ontstoken in ijver om mijn

classieken in den hoek te werpen en naar het zwaard van Themis te

grijpen, ik heb met hem getreurd en gelachen, geliefd en gehaat, hij

heeft mij getroost en ook wel eens getrapt, ik heb met hem momenten

doorleefd, die tot mijn liefsten herkauwingskost behooren, er is ook wat

ik zou willen verdelgen uit mijn memorie, nu, in deze dagen, als ik het

kon Van mijn prilste jeugd af is mijn leven met zijn figuur

saamgeweven geweest Hoe zal ik zóó schrijven? Hoe zal ik thans

trachten te onderscheiden tusschen wat groot en niet groot, tusschen

wat blijvend en wat voorbijgaand is, hoe zal ik nu zien, wat er verder

met zijn levenswerk moet gebeuren, wat niet en wat wel moet worden

veranderd, wat alleen voor zijn tijd goed was en wat ook voor onzen

tijd nog deugdelijk is. Hoe zal ik ook maar bij benadering objectief

thans een beeld geven van dezen geweldige? Daar werpt God in den

bonten wirwar van het marktgewoel der menschheid een machtig blok

oer-leven, waarin de schrilste tegenstellingen tot een wonderbare, maar

niet te loochenen eenheid zijn saamgeperst. Ge raakt met uw eigen

leven onder dat blok, het verwarmt, verlicht, beschut, doorgloeit u met

zijn uitstraling, het drukt en beëngt u tegelijk; ge klemt er u aan vast,

ge rukt er u weer van los, ge poogt het van een afetand te zien, met

nieuwe magnetische kracht trekt het u aan; hoe prachtig, hoe groot ...

daar! en daar ... wat leelijk! ...

59

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen