Voor bepaalde tijd. Lustrumboekje Faculteit der Letteren 2005 - pagina 54

V o o r b e p a a l d e t i j d

nummer klopte niet, dat was in mijn herinnering 112 en niet 114.

Terug in Amsterdam ben ik er even langsgelopen. Het klopte. Van

Eeghenstraat 112, in de jaren zestig het vriendelijke onderkomen

van dat curieuze samenstel van geleerden en studenten van meest-

al gereformeerde huize dat de Faculteit der Letteren toen was, had

zichzelf in de opgang der tijden vermenigvuldigd tot de luxueuze

appartementen nrs. 112 tot en met I 36. Het was toch het laatste

huis van de straat - die twaalf nieuwe nummers konden zich dus

gemakkelijk opschroeven zonder op tegenstand te stuiten.

Ik zal Redbad Fokkema hier af en toe aanroepen als mijn geleide

bij deze terugblik op mijn vierenveertig jaar Faculteit der Lette-

ren - de Redbad uit de tijd van de Van Eeghenstraat en van zelfs

nog daarvoor. Eigenlijk ga ik het hier vooral over de jaren zestig

hebben, met af en toe het perspectief van later. Ik moet eraan

toevoegen dat de Faculteit der Letteren, in elk geval tot ik in I 989

hoogleraar werd, voor mij vooral op papier existenteerde en op

geen enkele manier te vergelijken was met iets als de opleiding

Nederlands, die een thuis was, een gemeenschap en een lastig,

maar levend geval. Via Redbad en hoe hij zich zorgzaam en wel

met mij als een net één generatie jongere student bemoeide, zijn

een paar dingen op te roepen waarvan ik denk dat ze tekenend

zijn voor de manier waarop we - althans ik - toen studeerden,

begin jaren zestig. Het verschil in leeftijd tussen ons was net groot

genoeg dat we nooit hetzelfde college hebben gevolgd, maar juist

dat leeftijdsverschil maakte het ook mogelijk dat Redbad een soort

mentor voor mij kon gaan worden. Hij was een tijdlang inderdaad

zoiets als mijn geleide.

In september 1960 begon ik mijn studie Nederlands aan de VU;

de eerste drie maanden nog aan de Keizersgracht, in januari 1961

werd het gebouw aan de Van Eeghenstraat in gebruik genomen.

Ons jaar gold als tamelijk groot, het waren, meen ik, negen studen-

ten. Zes jongens, drie meisjes (met een daarvan ben ik getrouwd).

We zouden wel leraar worden, vermoedelijk, maar daar hadden we

het nooit over. In één ochtend had ik, met een lijstje beschikbare

kamers op zak door de stad fietsend onder geleide van een ou-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen