Studentenalmanak 1902 - pagina 129

123

strijd van wankelen, van wikken en wegen, dien kij ge-

streden had en de daarop gevolgde miskenning. Want mis-

kend was hij, wijl beschuldigd van het schrikkelijkste, waarvan

men een man van karakter beschuldigen kan : van huichelarij,

van spelen met een meisjenshart. Wie hem eens zoo hoog

achtten, hadden hem toen veracht, verworpen, verguisd.

Ja, nu nog werd hij miskend. De wereld is soms zoo hard,

de menschen veroordeelen vaak zoo snel.

O, die koesterende Lentezon, die herleefde natuur, ze

waren hem eene verkwikking, een genezing voor zijn

wonden. Hij begon weer te hopen, weer behagen te scheppen

in het leven.

Toen Herfst — nu Lente. Gelukkig! ml Lente, want

Herfst predikt weemoed en scheidenssmart, maar Lente zingt

van levensvreugd en levenshope.

Tusschen Herfst en Lente lag een nooit te vergeten

tijdperk van zijn leven. Ach, het arme kind, dat hij haar

moest teleurstellen! En toch — de Lentezon, de lieflijke,

scheen in harmonie met zijn geweten; ze lachte hem als

't ware toe: ge hebt goed gehandeld.

En Emilia? Och, ze had hem lief gehad, maar wat al te

veel uit ijdelheid en pronkzucht. En toen de schok, aan

die wufte liefde gebracht, was bedaard, werd ze weer

dezelfde van voorheen. Ook de klaagliederen harer bekenden

hadden, door dat ze tevens haar schoonheid en lieftalligheid

bezongen, haar spoedig genezen. Ze was immers jong en

mooi! Ze zou nog wel eens een minder ernstige geliefde

verkrijgen. En de Lentezon scheen haar toe te roepen :

kom, jonge vlinder, dartel weer in mijn goudstralen en

om mijn ontluikende bloemen!

JEBEN.

\

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen